Стихи и песни на белорусском языке!!!

[Анатоль М камаэв]

БЫЛІ ГЭРОІ * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * - Скажы мне‚ тата‚ ці то праўда‚ *
Што наш народ калісь з пагардай *
Адкінуў рускае ярмо? *
Ўхапіўся ён за зброю дружна‚ *
І залунаў кліч сьмелых‚ мужных: *
«Лепш сьмерць‚ чым Волю аддамо». *
- Было‚ сынок... Было ў нас золка‚ *
Ды раптам залунаў вясёлкай *
Наш Дваццаць Пяты Сакавік. *
І радасьць расплылася ў хатах: *
Вяселяцца хлапцы‚ дзяўчаты‚ *
А за стырно стаў наш мужык. *
Але чырвонай бліскавіцай *
З Масквы ўзьнялася навальніца *
І засланіла небасхіл. *
Забіў народ наш на трывогу *
І засланіў грудзьмі дарогу; *
На сонцы бліснулі штыхі‚ *
Гулі гарматы‚ кулі пелі‚ *
Ад дыму людзі пашарэлі‚ *
Страчыў няўтомны кулямёт; *
Крывёю кожны крок быў зьліты‚ *
Чарнела поле ад забітых - *
Так бараніўся наш народ. *
Але ня нам спрыяла доля‚ *
Не дзеля нас бліснула Воля. *
Ахвярныя ў зямлю ляглі... *
Дык вось‚ сынок... Былі гэроі‚ *
Стаялі да канца са зброяй... *
Спачылі у сырой зямлі...
* * * * * * *
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
* * * *<f z-1> * * * * * * * * * * * * * * * * * * * Кліўленд - ЗША, лістапад 1962 г. * * * * * * * * * * * * * * *А. Змагар

[оксана дагда]

купалинка,купалинка цёмная ночка,цёмная ночка а дзе твая дочка

[Мариша ОНОТОМЬИ]

ЦВЕРДА ТРЫМАУСЯ ЮНАК НА ДАПРОСЕ,ТОЯЧИ ДУМКИ И МЫСЛИ СВАИ....

[Геннадий Гкинкэ]

***
Чарствейшымi ў апошнiя гады,
Больш на спагаду сквапнымi мы сталi,
Больш абыякавымi да чужой бяды -
Такiя, кажуць нам, часы насталi.
Але ж былi у гiсторыi часы
I ў шмат разоў цяжэйшыя за гэты,
Калi у нас ад перажытых здзекаў
Сiвелi ў маладосцi валасы.
Што ж ратавала нас усiх тады,
Не дазваляла знiкнуць нам бясследна
Пад моцным цiскам гвалту i бяды?
Спагада, дабрыня, зычлвасць, еднасць.
I да чаго цяпер мы ўсе дайшлi?
Нахабства, эгаiзм у нас пануюць.
Варожасць, зайздрасць для сябе знайшлi
У нашых сэрцах неблагi прытулак.
Радзiму мы не любiм як раней,
Без рознiцы: ў адкрытую цi ўпотай,
Пазбавiўшыся ўласных каранёў,
Амерыкай мы трызнiм i Еўропай.
Няўтульнай, можа, стала Беларусь?
Яе зямля, мо, меньш прыгожай стала?
Зямля такая ж, толькi надта мала
Пачуццяў засталося ў нашых душ.
Разбураны сяброўства маналiт,
I вельмi мала шчырага кахання.
Куды нi глянь - усюды пан Разлiк
Кiруе нашай думкай i жаданнем.
Прачнiцеся, Купалавы сыны,
Скарынаўскiя ўнукi, ачуняйце,
Цi ж нам да твару страчваць каранi
I iншаму укладу пакланяцца?
Ў iмя мiнулага няможна дапусцiць,
Каб стылi нашы сэрцы з кожным годам.
Ў iмя змаганняў i пакут былых,
Прачнiся, мой народ, пакуль не позна!

[Мариша ОНОТОМ]

Я ЯЗЫК ПОНЯЛА,МОЙ РОДНОЙ,БЕЛОРУСКИЙ,А ДЛЯ ДРУГИХ ПЕРЕВОД?))

[Привалова]

Аркадзь Куляшоў
Цвёрда трымаўся юнак на дапросе,
Тоячы словы і думкі свае.
Вораг-жандар дакурыў папяросу
І камсамольскі білет аддае.

- Вось і білет твой, - сказаў ён ласкава, -
І ад яго на вачах у людзей
Ты адцурайся; выгодная справа:
Жыць застанешся, - жыццё даражэй.

Што ў ім карыснага? Кніжка, не болей.
Кніжку спалі - і размовам канец!
- Не, не спалю! - адказаў камсамолец. -
Хай лепей сэрца мне спаліць свінец!

- Ты не згаджаешся? Вельмі шкадую.
Кінь свой білет у палонку тады.
- Не, я не кіну ў ваду ледзяную,
Сам лепш зайдуся ад лютай вады.

- Добра, хай будзе па-твойму. - На гэтым
Доўгі і нудны спыніўся дапрос.
І юнака з камсамольскім білетам
Босага гоняць на люты мароз.

Там ён, абліты вадой ледзяною,
К сэрцу рукою білет прыціскаў,
Быццам білет пад сцюдзёнай вадою
Сэрцу юнацкаму стыць не даваў.

Так і стаяў, смеючыся над катам,
Доўга па целу сцякала вада;
Так і застаўся стаяць каля хаты,
Быццам з чысцюткага літы ільда.

Так і стаіць, як жывы, перад намі,
Так і стаіць, прыціскае білет,
І не развітваецца з сябрамі,
І прастаіць яшчэ тысячы лет.

Ды не карой ледзяною пакрыты,
Ды не абліты вадой ледзяной, -
Выліты з бронзы і сонцам абліты
Будзе ён вечна стаяць над зямлёй.

1943

[Мариша ОНОТОМ]

:-D А ЗА ЭТО СТИХОТВОРЕНИЕ Я ИМЕЛА ЧЕТВЕРКУ,ТАК КАК БЫЛА ПОДСКАЗКА,НО ЕГО ЗАПОМНИЛА НА ВСЮ ЖИЗНЬ.

[Марина Омэщэ]

я очень любила в школе этот стих и со сцены не раз читала его...

[Привалова]

Вот и помним до сих пор, а как давно это было....

[Наталья Кудчэн]

Normal *0 * * * * *false *false *false * *RU *X-NONE *X-NONE * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Обычная таблица"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin-top:0cm; mso-para-margin-right:0cm; mso-para-margin-bottom:10.0pt; mso-para-margin-left:0cm; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-theme-font:minor-bidi; mso-fareast-language:EN-US;} * * * * * * * * *Маці.
Я узыходжу надвор, я кажу ей: - Са святам!
І цалую знаемыяродныя вусны,
І бяру пад руку,і вяду яе у хату,
Дзе ад прыпячка б”едух духмяны капусны.

Я гляджу у яевочы, што свецяцца шчасцем,
Гладжу рукісухія, прапахлыя зеллем,
І хілюся дасэрца, а трэба б упасці
Перад ею нядужай,сівой на калені.

Рукі маці, вы упрацы не зналі прынукі,
Вы насілі штогод мазалі, як бабіны,
Вы аж ныліувечары мілыя рукі,
Спавіваючы насперад сном галубіным.

Вочы маці, у доугіязімнія ночы
Вы над намівяселымі зоркамі ззялі,
Вы у нясцерпнай дрымоцезліпаліся, вочы,
І усе жусміхаліся нам, забаулялі.

Сэрца маці, нашболь быу тваім, не іначай,
Сорам наш тынасіла вялізарным горам.
Кропля кожнаярадасці светлай дзіцячай
Напауняла цябе,разлівалася морам.

А цяпер, ей адно,на сынка наглядзецца…
Жаль і горач, іболь мне душу працінае…
Як жа позна, якпозна, любімыя дзеці,
Мы няудзячнасцьсваю разумець пачынаем…

[Воробьева]

Чорнай навалай коціцца зверху
Гвалт небывалы,
Раз’ятраны вэрхал:
У кіраўнічых суровых прамовах
Бэсціцца зноў беларуская мова:
Быццам бы наскія словы не здатны
Выказаць талент і розум выдатны.
Новай уладзе не пашанцавала –
Хоць да спадобы ёй бульба і сала,
І самазвалы,
І фермы,
І нівы,
Непераборлівы люд наш цярплівы,
Бор карабельны,
Мёд верасовы, ?
Косткаю ў горле народная мова.
Колькі душылі яе і травілі,
А не складае падбітае крылле,
А ўсё жыве і ніяк не канае –
Песня азёрная,
Казка лясная.
Перажыла наша родная мова,
І Бенкендорфа, і Мураўёва,
Панскія здзекі,
Чэкісцкія чысткі,
Рогат імперскі,
Вырак фашысцкі...
Тых,
Хто з трасянкаю ў галаве,
Перажыве! * *Генадзь Бураўкін. 1995г.

[Виталий Качэтк]

Привет! Полгода назад начал новый свой проект , который назвал: "Новая игра." *Идея витала давно, просто суета и ...где-то лень... вообщем я начал писать музыку... и понеслось. Так как я мастер спорта по шахматам, муз.образование школа, училище, оркестр...правда в далеком прошлом,плюс я человек не бедный ( в плане денег), то отнесся к проекту немножко серьезно.. Не буду долго рассказывать что я прошел и чему научился.. и что ждет впереди... Это где-то зависит и от Вас.. Слушайте мою новую работу на мове... Заходите на мой сайтик... Всем личного счастья,успехов и здоровья. *Сайтик: VKochetkov.pdj.ru * канал на ютубе: VKOCHET песня:http://vkochetkov.promodj.ru/tracks/3036243/Kochetkov_Kap_kap.html

[Виталий Качэтк]

Просто красивая мелодия...просто белорусская деревня...просто лето...http://www.youtube.com/watch?v=5PcWiJm-CBc&list=UUbaGyFt8kGWHYdhL8a5KoMg&index=9&feature=plcp *клип-лето!!

[Александр Дагин]

понравилось

[Виктор Трэвис]

Анатолій Балуценка

СТАЦЬ БЕЛАРУСАМI

Што натхненне дае, спадзяванне?
Добра ўсё зразумела без слоў:
Да жаданай жанчыны каханне
I да роднай зямелькi любоў.

Калi сэрца яшчэ не астыла,
I жанчыну ёсць здольнасць кахаць –
Гэта вельмi вялiкае дзiва,
Трэба пiльна яго зберагаць.

Ды ўсялякае можа здарыцца,
I каханне растане, як снег,
Ў другi раз шанцы ёсць ажанiцца,
Так здараецца – гэта не грэх.

Але iншая справа – Радзiма,
Як яе перастанеш любiць,
Уявiць такi грэх немагчыма,
Ў такiм выпадку лепей не жыць.

Бо зямелька цябе гадавала,
Калыхала, як мацi, цябе,
З ёй шляхетна паводзiцца мала,
Ўсё, што вiнен, аддай для яе.

Трэба помнiць, што мы – беларусы,
Што Рдзiма у нас – Беларусь,
I не трэба нам кепскай спакусы
На суседку вялiкую – Русь.

Бо вялiкаю Русь таму стала,
I дзяржаву змагла збудаваць,
Што ганебна i жорстка пачала
Ўсе народы сабе пакараць.

Слава Богу, набылi мы волю,
Гаспадарыць каб самi маглi,
Сваю долю, няшчасную долю
Ў свае рукi, нарэшце, ўзялi.

Каб яе утрымаць, трэба, мабыць,
Назаўжды пра Расiю забыць.
Беларускасць чаму нас не вабiць?
Нам патрэбна яе аднавiць.

Каранi ўсе каб нашы не ссохлi,
Трэба мовай сваёй рзмаўляць,
I знявечанай годнасцi кроплi
У струмень паступова збiраць,

Каб збiралась стременьчыкаў многа,
I ракой паўнаводнай цяклi.
Да свабоды адна ёсць дарога:
Трэба, годнасць каб мы набылi,

Палка каб палюбiлi Айчыну,
Не давалi сябе абражаць,
Каб сусед нас зусiм не паглынуў,
Трэба нам беларусамi стаць.

24.12.1992

[Виктор Трэвис]

НЕЗАЛЕЖНАСЦЬ
Анатолій Балуценка

Якое шчасце незалежным быць заўсёды:
Ў рабоце, у каханнi, у сям'i!
Залежнасць толькi прынясе ў жыццё нягоды,
А хочацца, яны каб не прыйшлi.

Калi знiкае незалежнасць паступова,
Ёсць згода з чужой воляю заўжды,
То стане любаю тады чужая мова,
Прыгоннiцтва прыходзiць на гады.

Калi спiну згiнаць i падаць на каленi,
Ды прынцыпы свае не баранiць,
Свабоды з кожным годам будзе меней,
I незалежнасць прыйдзецца згубiць.

Як людзi лiчаць, што мець волю не патрэбна,
Жыццё страчае лепшую з асноў,
Сваю свабоду адкiдаць калi ганебна,
Не атрымаем панскую любоў.

Бо даражэй усiх даброт – пачуцце волi,
Як воля ёсць цi час прыйшоў здабыць,
Не след нікому аддаваць яе нiколi,
Каб потым ўсё жыццё рабом не быць.

Вялiкi цуд – свабоды шчасце для народа,
I Бог, нарэшце, шчасце нам паслаў.
Вялiкай вельмi i жахлiвай будзе шкода,
Калi б свабоду мой народ праспаў.


16.04.1995

[Виктор Трэвис]

МЫ ТАКIЯ
Анатолій Балуценка

Унiкнуць явы хочацца заўжды,
Прыемней толькi быць ў ружовай мроi,
Няма там нi маркоты, нi бяды,
Не адчуваеш там сябе iзгоем.

Але ў жыццi, куды не зробiш крок,
Нiдзе дабра i радасцi не будзе,
Прыйдзецца атрымаць ганьбы урок,
Бо чорствыя, глухiя сэрцам людзi.

Таму к нам рэвалюцыя прыйшла,
Таму мы кветку нацыi згубiлi,
Няма дабра, i толькi мора зла
Адзiн другому цэлы час чынiлi.

Жыццё таму паганае у нас,
Мо стане лепей, ды зусiм нязначна,
Бо не дае надзеi нават час,
Падстаў зусiм для лепшага не бачна.

Пад корань высякалi розум свой,
Знiшчалi свае рукi залатыя,
К нам дабрабыт не прыйдзе i спакой,
Нiхто не вiнаваты: мы такiя.

5.12.1996

[Виктор Трэвис]

ЁСЦЬ ЗМАГАРЫ
Анатолій Балуценка

Мы рабству аддаем прыярытэт,
Нам незалежнасць – як чужое слова,
I не патрэбны суверэнiтэт,
I родная амаль не трэба мова.

Па волi не выказваем журбы,
У продкаў была iншая дарога,
Амаль усе нашчадкi – як рабы,
Ёсць змагары, ды iх не вельмi многа.

Жывем у рабстве ўжо працяглы час,
Ды здатны лёс народу ўраз змянiцца,
Калiсьцi воля прыйдзе i да нас,
Але пакуль што толькi часам снiцца.

Ды калi ёсць за волю змагары,
Iснуе i галоўная умова,
Каб дачакацца радаснай пары,
Бо воля трэба нам абавязкова.

28.03.1997

[Виктор Трэвис]

ВЕДАЦЬ ГЕРОЯЎ
Анатолій Балуценка

Ўжо болей за дзвесце абрыдлых гадоў
Жывем у складаных умовах,
К героям чужым прышчапляем любоў,
Цi даўнiх шануем, цi новых.

Народ мой не гнуўся i быў ў барацьбе,
Быў вольны ад рускага брата,
Чужых мы герояў знаходзiм сабе,
I вельмi знайшлi iх багата.

Па вулiцах трэба прайсцi гарадоў,
Сляды бачны рабскай спакусы:
Ульянава, Неўскага, Ленiна зноў.
Пытаеш, цi мы беларусы?

Героi народу! Не ведаем iх,
А ведаем, то надта мала.
Нам ведаць патрэбна герояў сваiх,
Каб годнасць у сэрцах гучала.

7.10.1997

[Виктор Трэвис]

ВАРОНЫ I АРЛЫ
Анатолій Балуценка

Не забаронiш каркаць варанню,
Ды, як аб нечым каркаюць упарта,
Няма нiколi дыму без агню,
Прыслухацца да голасу iх варта.

А кажуць, што нахабныя арлы,
Што робяць ўсё яны не па закону,
Дастатак што ў варон цяпер малы.
Няўжо i застанецца так да скону?

Цяпер арлы, але ж з варон яны,
Вароны iх арламi выбiралi,
Накiнулi спачатку кайданы,
А потым каркаць аб бядзе пачалi.

Хоць каркай або не: бяда прыйшла,
Уголас каркаць зараз ўжо баяцца,
Каб добрым мець галоўнага арла,
На выбарах за розум трэба брацца.

6.09.1998

[Виктор Трэвис]

СТАНЕ РОДНАЮ?
Анатолій Балуценка

Радзiма, мiлая мая!
Што праз гады з табою будзе?
Хоць беларуская зямля,
Ды рускiмi зрабiлiсь людзi.

Чужую мову набылi,
I незалежнасцi не трэба,
Не трэба нам сваёй зямлi,
Лясоў, палёў, блакiту неба.

Упарта коцiмся назад,
Звiнець жадаем кайданамi,
Каб кiраваў старэйшы брат,
А мы заўжды былi рабамi.

На сэрцы горыч i журба,
Чамусьцi шчасце крочыць мiма,
За волю трэба барацьба,
Каб стала роднаю Радзiма.

16.12.1998

[Виктор Трэвис]

ЛЮДСКАЯ ГОДНАСЦЬ
Анатолій Балуценка

Радзiма! Як здарылася з табой,
Што дзецi адцуралiся ад маткi?
Вялi за волю продкi цяжкi бой,
Ды славы iх нявартыя нашчадкi.

Нацыянальнай годнасцi няма,
Сваю культуру мы не паважаем,
Бо рускi вiрус горай, чым чума,
Нас нiшчыць. Быць народам не жадаем.

Бо мовы мы саромiмся сваёй,
Вялiкай, некранутай i магутнай,
У сэрцах, як на могiлках, спакой,
Радзiмы мову лiчым вельмi бруднай.

Радзiму любiм, але мала нас,
А большасць ёй зрабiць гатовы шкоду,
Без годнасцi людской праз нейкi час
Не будзе нi Радзiмы, нi народу.

28.01.1999

[Виктор Трэвис]

МАЛАЯ РАДЗIМА
Анатолій Балуценка

Дзе ёсць яшчэ кавалачак Зямлi,
Што лепш душы, чым узбярэжжа Крыма?
Куды б шляхi жыцця не прывялi,
Малая ўспамiнаецца Радзiма.

Прыемна легчы ў лузе на траву,
I назiраць блакiт i бездань неба,
Ўспамiнамi маленства я жыву,
Яны мне для натхнення надта трэба.

Я ад Радзiмы быў ўдалечынi,
Яна мне засталася дарагою,
Лiчыў гады, i месяцы, i днi,
Калi павек зноў буду толькi з ёю.

Радзiма, нiбы мацi, у людзей,
Яна адна, другой нiдзе не будзе,
Яе згадаеш ў шэразе падзей –
Натхненне шчодра напаўняе грудзi.

1.03.1998

[Виктор Трэвис]

ЗАЛАТОЕ ПРАВIЛА
Як свет стварыўся, з самага пачатку,
З далёкiх, незапамятных часоў,
Заўжды шукалi людзi праўду-матку,
Каб iснаваць ёй, не знайшлось умоў.
Яе заўжды, як папялушку, гналi,
Шмат гора учынялi ёй i зла,
За праўду праўдзе шану не складалi,
Бо крыўда гаспадыняю была.
Гартае хутка час тысячагоддзi,
Ды не змяняе i на кроплю стан,
Бо лiхалеццю не накажаш: «Годзе!»
I за падманам доўжыцца падман.
Ды многiя разбiць жадалi муры,
Рабiлi шмат безвынiковых спроб,
Iмчалiся гiсторыi вiхуры,
I змагары зноў разбiвалi лоб.
Без вады праўда чыстая, як неба,
Але для многiх – страшная ганьба,
Чаго няма, таго шукаць не трэба,
Заўжды пустая з мурам барацьба.
Хто правiла не ведаў залатое,
Шукаў бясконца праўду зноў i зноў,
Чаго няма, шукаць не трэба тое,
Там толькi праўда, дзе ёсць больш правоў.

[Виктор Трэвис]

НАТХНЕННЕ АД КРАСЫ

I мы былi калiсьцi маладымi,
I моцна ў жылах бушавала кроў,
Хоць час мiнуў, не сталi мы другiмi:
Нас клiча па-ранейшаму любоў.

Хай час iдзе, i памянялась цела,
Калi душа засталась маладой,
Як i раней, кахаць жадае смела,
Агiдны для душы пакуль спакой.

Iдуць красунi, не даюць спакою,
I сэрца б'ецца ад красы хутчэй,
Калi глядзець на прыгажосць вясною,
Не адарваць ад вабных форм вачэй.

То пагляджу налева, то направа,
Душа пяшчотай поўнiцца да дна,
Краса вакол – на свеце жыць цiкава,
Бо у жыцця вышэйшая цана.

Бягуць гады няспынна i нябачна,
Нiбы збягае ў рэчцы плынь вады,
Заўсёды адчуванне лепей значна,
Калi душой бясконца малады.

Няхай гады iмчацца, нiбы конi,
Цудоўнае жыццё ва ўсе часы,
Хаця даўно сiвымi сталi скронi,
Ды здатны мець натхненне ад красы!

13.10.1994

[Виктор Трэвис]

НЕПРЫГОЖАЯ

Цi вiнаватая, што непрыгожая?
Але магу i я прыгожай стаць!
Здарылась дзiва каб, хто дапаможа мне?
Мяне хто можа шчыра пакахаць?

Не выгляд буду хай я непрыгожая,
Ды прыгажосць не будзе доўга грэць!
Затое я душой заўжды харошая,
Прыгожую душу патрэбна мець!

Каханне ўраз прыйшло, i я змянiлася
I не магу цяпер сябе пазнаць!
Бо змена к лепшаму са мной здарылася:
Цудоўна быць каханай i кахаць!

Каханне добрае, заўжды чароўнае,
I здатна дзiўны цуд з людзьмi тварыць,
Каб шчасце мець ў жыццi, яно галоўнае.
З каханнем непрыгожым люба жыць!

Хоць непрыгожая, але шчаслiвая,
За прыгажосць нiхто не дасць граша,
Калi прыгожая, але сварлiвая,
Ў прыгожым целе брыдкая душа.

Ды прыгажосць, як цуд, не ўсiх знаходзiла,
I не наесцiся з яе блiноў,
Непрыгажосць мая зусiм не шкодзiла.
Краса душы – на ўсё жыццё любоў!

20.03.1995

[Виктор Трэвис]

ДУМКI
Анатолій Балуценка
Чаму раблю так, з чым нязгодны
I не раблю, як захачу?
Ды ў думках, як арол, свабодны,
Па свеце з iмi я лячу.

Хачу, свой кантынент пакiну
Цi прэзiдэнтам магу стаць,
А пажадаю i дзяўчыну
Любую буду абдымаць.

Мы ў кайданах не час ад часу,
Бясконца, з ног да галавы,
А ў думках вольны я адразу
I безтурботны, як малы.

Мець думкi – важнае уменне,
Нiчым хаду iх не ўтрымаць,
Спаткае радасць i натхненне,
Сабе ўсё можна пажадаць.

Ды думкi розныя быаюць:
Натхненне сэрцу надаюць,
Тугу i смутак наганяюць
Цi, як цяжар, душу гнятуць.

Плывуць, як караблi па моры,
Бо думкi – хобi у мяне,
Таму i ў радасцi, i ў горы
Прыемней з iмi жыць ўдвайне.

18.12.1992

[Виктор Трэвис]

***
Нас рабавалі, душылі і забаранялі,
Нас вынішчала свая і прыблудная гнюсь.
Ды з-пад сялянскай страхі мы ізноў паўставалі.
Покуль трымалася вёска — жыла Беларусь.
Покуль спрадвечныя песні над нівай луналі,
Покуль па-нашаму кпілі з дзяўчат хлапчукі,
Мог нарадзіцца над Вязынкай Янка Купала,
Мог напісаць Багдановіч святыя радкі.
Зараз на вёсцы — ні спеваў, ні скокаў, ні мовы.
Дух беларускі туляецца ў хатах пустых.
За сорак год тэлевізар зрабіў паспяхова
Тое, што так і не здолелі школа і штых.
"Роднае слова", — пісала паэтаў нямала.
"Матчына мова", — працягваюць сёння пісаць.
Быццам не бачаць, што мова бабулінай стала.
І барані яе, Божа, прабабчынай стаць...
Нехта мне кіне папрок: "Колькі можна пра мову.
Гэта нямодна. Чытач да такога прывык"...
Быццам бы можа быць модным адчайнае слова,
Вырваны з сэрца ў пустэчу аглухлую крык.

[Виталий Качэтк]

http://www.youtube.com/watch?v=UMduwr7b9wM&list=UUbaGyFt8kGWHYdhL8a5KoMg&index=1&feature=plcp

[Виталий Качэтк]

Премьера песни Кап-кап.

[Виталий Качэтк]

Аксана Ярашонак


Кап-кап-кап.
1. * * Гром пачуцці нагорад выплеснуў,
Скаланулася цішыня.
Пад *празрыстай залевай ліпеньскай
Тоне гарачыня.

Тратуар на засмяглай вуліцы
Ловіць дотык вільготных рук.
Мне у гуках дажджу пачуецца
Беднага сэрца стук.

Прыпеў:
Смутак праплыве няспешна
Кроплямі на акне.
Мілая усмешка
Часта сніццамне.
Душнае паветра прагне
Вільгаці струмянёў.
Гульні нашых вуснаў да світання
Прыгадаюцца мне ізноў.

1. * * Цёплы ліпень парою летняю
Шчодра дорыць краплісты шум
І жаданай надзеяй светлаю
Грэе маю душу.

Затаіўшы дыханне, слухаю
Шматгалоснае “кап-кап-кап”.
І здаецца, у дзверы стукае
Ціха твая рука.

Прыпеў.

[Виталий Качэтк]

Аксана Ярашонак
Пра ноч


1. * * Уцякае за аблокі
Сонечны прамень.
Разамлелы да знямогі
Спачывае дзень.
Вечаровы змрок
Пакладзецца на шкло.
Ноч махне здалёк
Цёмным крылом.

* * Прыпеў:
* * Так незаўважна светсінечаю атуліцца,
Вечар па небе хутка зоры раскладзе.
Запалымнеюць ліхтары,
За лес да ранішняй пары
Сонца ўпадзе,
І скончыцца дзень.


1. * * * * Паглыне густаяцемра
Восеньскі пейзаж.
Ноч – прычына для натхнення,
Закаханых час.
Музыканту ноч
Дорыць новы матыў,
Ну а нам з табою –
Страсці парыў.

Прыпеў:
* * * * * * * * * * * * * * * * * * *Заціхнуць крокі на шырокіх пыльных вуліцах,
Заспаны вецер калыханку прапяе.
Прысядзе зорка на акне.
Вялікім вокам падміргне
Поўня ў вадзе,
І скончыцца дзень.

[Виталий Качэтк]

Аксана Ярашонак

Проста так

1. * * Глядзець, як далячынь ружовай фарбай нальеццца
І кляновы жоўты ліст на чорны брук упадзе,
І як шчодра свеціць месяц, і як сонца смяецца…
Ні думаць ні аб чым, і проста так глядзець.

2. * * Паслухаць, як вясна зноў капяжамі заплача,
Як хмары дажджавыя скінуць кроплі на дах
І як звонам бесклапотным загучыць смех дзіцячы…
Не думаць ні аб чым, і слухаць проста так.

3. * * Адчуць цяпло і шчырасць неспакойнага сэрца,
Калі сваіх пачуццяў нам ніяк не стрымаць.
І калі да нас з табой Амур стралой дакранецца,
Не думаць ні аб чым, а проста адчуваць.

Прыпеў (???):
Гэта, паверце, сапраўднае шчасце –
Проста паслухаць, адчуць і убачыць.

[Виталий Качэтк]

Школьная

1. * *Радуеттёплый солнечный денёк.
Я не пойду сегодня наурок.
Эта учёба вовсе не нужна,
Если за окошком весна.

Ай-яй-яй-яй, как светитсолнце
В школу схожу потом,
Вкусная пицца продаётся
Рядом в кафе за углом.

2. * *Чтож получился классный выходной
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * Смилой улыбкой захожу домой
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * Ой, помогите, мне нехорошо.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * Вгости к нам учитель пришёл

Ай-яй-яй-яй, как мама злиться,
Сердиться папа мой.
Больше урок не прогуляю
Я даже теплой весной.

[Виталий Качэтк]

Аксана Ярашонак

Турыстычная

1. * * Вясновым ранкам пасцежцы лясной
Мы крочым з табойлюбавацца прыродай.
Нясём з сабою выдатны настрой
І песеньку, і бутэрброды.
Прамень імкліва за намі бяжыць,
Сваёю пяшчотаю усіх сагравае,
І нават птушкі з зялёных вяршынь
Так весела нам падпяваюць.

Прыпеў:
За сабою кліча вясновы блакіт,
Цёплы вецер пяе у лістах,
Што з сябрамі разам лягчэй рукзакі
І карацейшы шлях.

2. * * Духмяны ландыш святлом падміргне,
* * А хвоя услед нам галінкайпамаша.
* * І раптам струны душы закране
* * Краса беларускіх пейзажаў.

* * Прыпеў.

[Виталий Качэтк]

Ікар

* * * *

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *1.Насустрач сонцу імклівы Ікар
Ляцеў па белым свеце.
Яго так вабіў празрысты блакіт
І спакушала святло.
Яго не страшыў маланак пажар
І не палохаў вецер.
А толькі мноства надзей трапяткіх
У юным сэрцы жыло.

Прыпеў:
Быццам бы Ікары
У сучасным жыцці
Са сваёю марай,
Мы да сонца ляцім.
Часам паўтараем
Той антычны сюжэт,
Бо не ўсіх чакае хэпі-энд.

1. * * Спаліла сонца няшчадным святлом
Крылатыя памкненні.
Не стала зоркі на небе адной,
Юначы позірк патух.
А сёння з пер’ем, што марай было,
Гуляе вецер летні,
Калі да нашых далоняў з табой
Ляціць таполевы пух.

Прыпеў.

[Людмила Чэкк]

Баюся я нявыказаных слоў,
Яны – палын, яны дурман і мята.
Прыходзіць позна лепшая любоў,
Як за пакуты горкія адплата.
Над цёмначчу раскрыленых дзьвярэй,
У цішыні сталічнага квартала –
А мы маглі б сустрэцца і раней...
Ты не аклікнуў. Я – не пагукала.
Дык не зьдзіўляйся шчаснай немаце,
Балючаму і дрогкаму пагляду.
Так зрэдку ўвосень яблыня цьвіце
Наперакор слаце і лістападу.

[Юрий Сайцэ]

БУДУЧЫ ЎСПАМIН

Як добра ўсё, калi табе шаснаццаць!
Калi яшчэ наперадзе жыццё!
Каменнем як не трэба раскiдацца,
Час вабны, каб iшло iх набыццё.

Усе шляхi цудоўныя адкрыты,
Лагодна зоркi шчасця зiхацяць,
Жыццёвымi нягодамi нябiты,
I зорку з неба хочацца дастаць.

Як ад кахання досыць асалоды,
Душа жадае весела спяваць,
Для сварак ў любы час няма нагоды,
Надзённы хлеб не трэба здабываць.

Жыццё вакол вясёлкаю iграе,
Натхненне шчодра дорыць кожны дзень,
Душу пакута здрады не кранае,
Ў ёй ззяе яркi сонечны прамень.

I музыка мажроная няспынна
Гучыць, каб ў сэрцы быў салодкi мёд,
Цудоўная жыццёвая карцiна:
Пачаўся самастойны ўраз палёт.

Цанi жыццё, калi табе шаснаццаць!
Так добра можа быць яшчэ калi?
Заўжды з пяшчотай будуць ўспамiнацца
Гады юнацтва, што даўно прайшлi.

[Киримиди]

Паядынак вачэй - паядынак * вясёлы,
Чым пяшчотнейшы ён, тым душы * балючэй.
Секундантамi ў тым паядынку * анёлы.
Пачынаецца ўсё з паядынку * вачэй.
Шал i выклiк скрыжоўваюць смелыя * шпагi,
Жарсць маўчыць i чакае, чым скончыцца * бой.
Выклiку да канца не хапае адвагi.
I * па-рыцарску шал ахвяруе сабой. * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Паядынак вачэй * ад самоты ўратуе
I на катаргу рэўнасцi лёгка * сашле.
Паядынак вачэй смуткам перабiнтуе
I * святлом забыцця прысягне пры святле.
Лёс * аднольвава горды i ў ласцы, i ў гневе,
Толькi звонiць * жаўрук утрапення званчэй.
Пачынаўся яшчэ пры Адаме i * Еве
I не скончыцца ён, паядынак * вачэй. * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * Верш Рыгора * Барадулiна;
Музыка Барыса * Вайханскага * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *http://www.youtube.com/watch?v=gBhBYARmFjQ

[Koteara]

***
Навошта, чалавек, так многа маеш
Раскошных рэчаў, ежы i адзення
I, як сарока, ўсё ў гняздо цягаеш,
Блiскучага збiраеш накапленне?
Хаця б на момант нейкi адарвiся
Ад клопатаў, штодзённых спраў,
Уважлiва навокал азiрнiся,
Адчуй духмяны водар траў.
Пачуй, нарэшце, ў лiсця шапаценнi,
У цвiрканнi вясёлым вераб'я,
У песнi салаўiнае адценнях,
У звонкiм гомане ляснога ручая,
I ў тым, што ў золаце палёў
Шумiць даўно налiты колас,
I ў жаласлiвым крыку жураўлёў
Цiшэючы прыроды голас.
Яна звяртаецца да кожнага з людзей,
Каб збочылi з дарогi небяспечнай,
Сям'ёй адзiнаю з'ядналiся хутчэй,
З якой мы выйшлi гэтак недарэчна;
Каб сувязь з наваколлем узнавiлi,
Калiсь усталяваную навек…
Але, упэўнены ў сваёй уяўнай сiле,
На гэта не зважае чалавек.
Анатолій Балуценка

[Koteara]

ЛЕПШАЕ ДЗIВА
Чароўны свет, цудоўна ўсё навокал,
Куды нi глянь, такое хараство!
I на красе адпачывае вока,
Прыродай дзiва створана было.

Прырода наваколле утварыла,
Твор вабны будзе iснаваць павек,
Сярод ўсяго – вянок тварэння, дзiва:
Разумны i прыгожы чалавек.

Чаруе ўсё: вада, зямля i неба,
Лугi i горы, рэкi i лясы,
Для радасцi краса прыроды трэба,
Ствараецца натхненне ад красы.

Вакол шмат вельмi рознай прыгажосцi,
Ды прыгажосць ёсць ўсёй красы ярчэй,
Не параўнаць з ёй штосьцi i кагосьцi,
I ад яе не адарваць вачэй.

Краса сама прыходзiць стала ў госцi,
Яна заўжды падарак для мужчын,
Няма на свеце лепей прыгажосцi,
Чым вабная, як цуд, краса жанчын.
Ад прыгожосцi ў сэрцы захапленне,
З жанчынамi нам па жыццю iсцi,
Было каб шчасным кожнае iмгненне,
Бо лепей дзiва ў свеце не знайсцi.

29.11.1993
Анатолій Балуценка

[Александр Свикид]

http://www.youtube.com/watch?v=me9NBSYdINQ&feature=related

[Lenoschka Mishy]

вецер тiха крануy чараты,
и журбота уцякае з душы,
так магу ля начнога кастра,
быць с табою да ранiцы я.
Пр.беларусь мая,беларусь мая,
старана ты мая светларусая
партызанская старана ты на свеце такая адна
.........
это песня.....
я пою и читаю красиво,и частей всего все на беларусск.

[Василенко]

Калi вясною закукуе
Зязюля ў лесе ранiцой,
Ты прыгадай вясну другую,
Сустрэчы нашыя з табой.
Згадай ўсё што сэрцу мiла,
Што сэрцу дорага было,
Забудзь, што ўсё адгаманiла,
Адкукавала, адышло.
Згадай усё што нам жадала
Зязюля ў гучным гушчары
Забудзь што ў хованкi гуляла
Жаданне з намi да зары.
Забудзь што рэху не вярнуцца
Нi да цябе, нi да мяне,
Забудзь!.. Хай сэрцы адгукнуцца
Адно другому па вясне.

[Василенко]

Жыццё, без веры ў каханне
Шчаслівым не захоча быць,
Бо сэрцу доўгае чаканне
Не зможа шчасце засланіць.
Апошнія сабраўшы сілы,
Душа захоча з небыцця
Ляцець ў цудоўную краіну:
Краіну казак і жыцця...
Каханне ёсць, у каханні сіла,
Яно з табой на ўсё жыццё,
Жыццё каханне нарадзіла,
І толькі смерць мацней яго!

[Василенко]

Атруці мяне вясновым хмелем,
Апляці мяне *рукамі цёплымі.
На дваіх з табою мы падзелім
Ноч, што льецца залатымі кроплямі.
Ап'яні мяне дыханнем чыстым, * * * * *
Ахіні мяне прызнаннем ціхім.
Мы ў далоні з неба зор маністы
Ссыплем рук суладным ускалыхам.
Прытулі мацней, мая абранніца.
Наталі мае сухія вусны...
О, як хутка прыплывае раніца —
Сну і явы сонечнае вусце!..

[Василенко]

Беларусь

Паміж Гродна і Гомелем шыр задуменная.
За акном, як туман над ільном, спіцьяна...
Як жалеза, кавалі яе на каменні,
душылі, вешалі, звязвалі, прыніжалі здаўна.

ІІа калені стаўлялі. Паілі яо гарэлкай,
пад мокры бізун да пацехі клікалі злой.
Пагарджалі ёю, даніну грэблі
мёдам, воскам, драўнінай, смалой.

Са стогнам яна ўставала. I ўсё мацнела.
Перавязвала раны адбеленым палатном,
піла бярозавік у гаях сваіх белых,
як жывую ваду, каб свет убачыць вясной.

Яе акупіравалі. Ахрысцілі па-свойму
і рашылі пякельным агнём датла
ад Гродна да Гомеля знішчыць усё жывое,
да Оршы, Віцебска — зара крывава плыла.

Яна ўставала. Так устаюць з магілы.
Так падымаецца каліва стаптанай травы.
Так на яблыні абгарэлай, пахілай
між руін зелянее лісток жывы.

Начны цягнік ад Гродна да Гомеля.
За акном краіна прасторная — гэта яна.
О Беларусь! Бачу квецень саду рухомую,
бачу сілу, муку, цярпенне. Табе — вясна

за тваю мужнасць, за дом шчаслівы,
за сэрца пявучае і ў неадольнай жальбе.
За душу тваю простую і тужлівую
падымаецца гэты дзень за акном для цябе.

[Киримиди]

Сардэчна запрашаем! *Галіна і Барыс Вайханскія - А Л Ь Б О М (2004) http://www.youtube.com/view_play_list?p=21348BB93ED7016C

[Виктор Трэвис]

РОДНЫЯ СТРУНЫ

Сваю спявае вецер песню ў полi,
Шумяць iначай ад вятроў лясы,
Ў цудоўных гуках ёсць заўжды даволi
Адметнасцi чароўнай i красы.

Па-iншаму ракочуць ў моры хвалi.
I б'е няшчадна ў берагi прыбой,
Вятры заўсёды гукi выклiкалi
Цi з радасцю жаданай, цi з журбой.

Аднолькавы гуляе ўсюды вецер,
Ды ў кожнага гучыць свая струна,
Бо сумна было б жыць на белым свеце,
Каб песня у вятроў была адна.

У кожнага народа свая мова,
Кiтаец кажа, турак цi француз,
Чужое мы даўно галубiм слова,
Струн родных не кранае беларус.

17.07.1997
Анатолiй Iванавiч Балуценка

[Виктор Трэвис]

ЦI ДАРУЕ?

Няма спакою ў свеце i не будзе,
Дзе мiрная хвiлiна хоць адна?
Паводзяць агрэсiўна надта людзi,
I доўжыцца бясконцая вайна.

Ёсць моцныя падставы для сумнення,
Што самы разумнейшы чалавек:
Чаму свой розум, iнтэлект, уменне
На зброю шчодра марнаваў павек?

Незразумела, як магло адбыцца,
Што нiшчыць чалавека чалавек?
Цячэ людская кроў, нiбы вадзiца,
Багата нацякло крывавых рэк.

Чаму нацыянальная нязгода
Нянавiсцю ў сэрцах людзей гарыць?
Чаму жаданне моцнага народа
Заўсёды слабы цалкам пакарыць?

Iдзе вайна, i пакутуюць людзi,
Ад жорсткасцi магутных слёзы льюць,
Такое ж сэрца б'ецца у iх грудзях,
Жыццё бязглузда людзi аддаюць.

Вайна чамусьцi людзям не абрыдла,
Адны ваююць, iншыя глядзяць.
Паводзяць сябе людзi горш, чым быдла,
Цi зможа Бог грэх цяжкi дараваць?

8.12.1994

[Виктор Трэвис]

БУДУ ВЯРТАЦЦА

Краса роднай зямлi палка вабiць мяне,
Бо чароўны яе краявiды,
I любоў да Радзiмы павек не мiне,
Таму сэрцам мой край не забыты.

Не жыву трэць стагоддзя на роднай зямлi,
Часам ў госцi я к ёй наязджаю,
Бо далёка шляхi мяне ўбок завялi,
Ды Радзiму пяшчотна кахаю.

Дзе б нi быў у жыццi i на што б не глядзеў,
Вынiк з роднай зямлёй параўнаю,
Ды нiдзе больш натхнення нiколi не меў,
Як на роднай зямлi адчуваю.

У дзяцiнстве прайшлi мае ногi зямлю:
I лясы, i лугi, i балоты.
Любы Сож мой, цябе я бязмежна люблю!
Ты багата мне даў асалоды.

Ад Радзiмы жыву я далёка цяпер,
Ды заўжды яе ў думках трымаю.
Я вярнусь да цябе, дарагая, павер!
Ды магчымасцi зараз не маю.

Зямля родная клiча даўно да сябе,
Хопiць блуднаму сыну бадзяцца,
Iрвусь сэрцам, каб зноў прытулiцца к табе!
Хутка буду, нарэшце, вяртацца.

6.04.1995
Анатолiй Iванавiч Балуценка

[Алёна Мисян]

Душой стаміўшыся ў жыццёвых цяжкіх бурах, Свой век канчаю я у манастырскіх мурах
пільна летапіс другі ўжо год пішу:
Старанна літары малыя вываджу
І спісваю ўсё ад слова і да слова
3 даўнейшых граматак пра долю Магілёва.
І добрыя яго, і кепскія дзял
Апавядаю тут. Так рупная пчала
Умее ў соты мёд сабраць і з горкіх кветак.
І бачанаму мной — я годны веры сведак.
Хай тые ведаюць, што з'явяцца па нас,
Ўсю праўду пра жыццё у наш і пройшлы час,
Пра войтаў, лаўнікаў, і райцаў і паспольства,
Пра розных каралёў, і бітвы, і пасольсва.
Што тут чынілася у даўнія гады,
Што думалі, чаго жадалі мы тады,
За што змагаліся, як баранілі веру, —
Хай зведаюць усе патомкі праз паперу!
Яно забудзецца, умрэ, з вадой сплыве, —
І вось у спомінах устане, ажыве,
Калі знайдуць маё няхітрае пісаньне,
Пра гэтае жыццё, надзеі, справаванне.
Так мора — ў Гданску я чуваў — прымчыць вадой
Бутэльку к берагу, аблітую смалой,
Ўсю ў дробных ракаўках і ў ціне, Не замала
Яна была ў вадзе і шмат чаго спаткала.
Рыбалкі вылавяць бутэльку, разаб'юць,
I, як трапляецца, быць мо у ёй знайдуць
Ліста. За звычаю марскога гэтак весьці
Нам, утапаючы, шлюць людзі. У моры дзесьці
Загінулі яны, і, можа, соткі год
3 тых часоў працяклі, і згінуў іх народ,
І ўсё змянілася, і ўжо пра іх забылі.
Вы, літары, цяпер нанова ўсё збудзілі!
І людзі зведаюць аб прадзедах сваіх
Аб горы, радасцях і аб прыгодах іх,
Каму маліліся, чаго яны шукалі,
Дзе на глыбокім дне іх крыюць мора хвалі.

[ШОВА-ШОВА ВОКШИ]

ДРУЗЬЯ, ЗЕМЛЯКИ, КТО ЗНАЕТ СЛОВА ГИМНА БЕЛАРУСИ? *МЫ БЕЛАРУСЫ З БРАТНЯЮ РУСЬЮ..... НАПИШИТЕ,ПОЖАЛУЙСТА!

[Виктор Трэвис]

Гимн Белорусской ССР
Являлся государственный гимном в 1955-1991 годах. Затем до 2002 года гимном Республики Беларусь была только музыка без текста, а в 2002 году на музыку этого гимна были положены переработанные стихи.
Слова М. Климковича
Музыка Н. Соколовского
Официальная версия
Мы, беларусы, з братняю Руссю
Разам шукалі к шчасцю дарог.
Ў бітвах за волю, ў бітвах за долю
З ёй здабылі мы сцяг перамог!
Нас аб’яднала Леніна імя,
Партыя к шчасцю вядзе нас ў паход.
Партыі слава! Слава Радзіме!
Слава табе, беларускі народ!
Сілы гартуе люд Беларусі
Ў братнім саюзе, ў мужнай сям’і
Вечна мы будзем, вольныя людзі,
Жыць на шчаслівай, вольнай зямлі!
Нас аб’яднала Леніна імя,
Партыя к шчасцю вядзе нас ў паход.
Партыі слава! Слава Радзіме!
Слава табе, наш свабодны народ!
Дружба народаў – сіла народаў,
К шчасцю працоўных сонечны шлях
Горда ж узвіся ў светлыя высі,
Сцяг камунізму – радасці сцяг!
Нас аб’яднала Леніна імя,
Партыя к шчасцю вядзе нас ў паход.
Партыі слава! Слава Радзіме!
Слава табе, наш савецкі народ!
Неофициальный перевод
Мы, белорусы, с братскою Русью,
Вместе искали к счастью дорог.
В битвах за волю, в битвах за долю,
С ней добыли мы флаг побед.
Нас объединило Ленина имя
Партия к счастью ведёт нас в поход
Партии слава! Слава Родине!
Слава тебе, белорусский народ!
Силы собирает народ Белоруссии
В братском союзе, в мужественной семье
Вечно мы будем, свободные люди
Жить на счастливой, вольной земле
Нас объединило Ленина имя
Партия к счастью ведёт нас в поход
Партии слава! Слава Родине!
Слава тебе, наш свободный народ!
Дружба народов – сила народов,
К счастью трудящихся солнечный путь
Гордо возвысься в светлые выси,
Флаг коммунизма – радости флаг!
Нас объединило Ленина имя
Партия к счастью ведёт нас в поход
Партии слава! Слава Родине!
Слава тебе, наш советский народ!

[Виктор Трэвис]

Дзяржаўны гімн Рэспублікі Беларусь
*
Слова М. Климковича, В. Каризны
Музыка Н. Соколовского
Официальная версия
Мы, беларусы — мірныя людзі,
Сэрцам адданыя роднай зямлі,
Шчыра сябруем, сілы гартуем
Мы ў працавітай, вольнай сям’і.
Слаўся, зямлі нашай светлае імя,
Слаўся, народаў братэрскі саюз!
Наша любімая маці-Радзіма,
Вечна жыві і квітней, Беларусь!
Разам з братамі мужна вякамі
Мы баранілі родны парог,
У бітвах за волю, бітвах за долю
Свой здабывалі сцяг перамог!
Слаўся, зямлі нашай светлае імя,
Слаўся, народаў братэрскі саюз!
Наша любімая маці-Радзіма,
Вечна жыві і квітней, Беларусь!
Дружба народаў — сіла народаў —
Наш запаветны, сонечны шлях.
Горда ж узвіся ў ясныя высі,
Сцяг пераможны — радасці сцяг!
Слаўся, зямлі нашай светлае імя,
Слаўся, народаў братэрскі саюз!
Наша любімая маці-Радзіма,
Вечна жыві і квітней, Беларусь!
Государственный гимн Республики Беларусь
Неофициальный перевод
Мы, белорусы — мирные люди,
Преданные сердцем родной земле.
Искренне дружим, силы закаливаем,
Мы в работящей, вольной семье.
Славься, земли нашей светлое имя,
Славься, народов братский союз!
Наша любимая Родина-мать,
Вечно живи и цвети, Беларусь!
Вместе с братьями мужественно веками
Мы защищали родной порог.
В битвах за волю, битвах за будущие,
Своё добывали знамя побед!
Славься, земли нашей светлое имя,
Славься, народов братский союз!
Наша любимая Родина-мать,
Вечно живи и цвети, Беларусь!
Дружба народов — сила народов —
Наш заветный, солнечный путь.
Гордо возвейся в ясные выси,
Знамя победное — радости флаг.
Славься, земли нашей светлое имя,
Славься, народов братский союз!
Наша любимая Родина-мать,
Вечно живи и цвети, Беларусь!

[Andrej Milli]

Мой Родны Кут, Як Ты Мне Мiлы
З паэмы "Новая Зямля"
Якуб Колас
Мой родны кут, як ты мне мiлы!..
Забыць цябе ня маю сiлы!
Ня раз, утомлены дарогай,
Жыццём вясны мае убогай,
К табе я ў думках залятаю
I там душою спачываю...
Вось як цяпер, перада мною
Ўстае куточак той прыгожа,
Крынiчкi вузенькае ложа
I елка ў пары з хваiною,
Абняўшысь цесна над вадою,
Як маладыя ў час каханьня,
Ў апошнi вечар раставаньня.
I бачу лес я каля хаты,
Дзе колiсь весела дзяўчаты
Сьпявалi песьнi дружным хорам,
З работы йдучы позна борам.
Нясьлiся зыкi песень здольных,
Ў лясах раз-пораз адбiвалiсь,
I iм узгоркi адклiкалiсь,
I радасьць бiла ў песьнях вольных.
А хвоi, елкi векавыя
Пад зыкi песень маладыя
Маўчком стаялi ў нейкай думе,
I ў iх цiхусенечкiм шуме
Няслось вячэрнее маленьне
Ўгару, сьвятое аддаленьне.
http://www.youtube.com/watch?v=zqZq4ktUJpU&feature=related

[tomas tovkvim]

ПагоняПагоня
Толькi ў сэрцы трывожным пачую
За краiну радзiмую жах -
Ўспомню Вострую Браму сьвятую
I ваякаў на грозных канях.
Ў белай пене праносяцца конi,
Рвуцца, мкнуцца i цяжка хрыпяць...
Старадаўняй Лiтоўскай Пагонi
Не разьбiць, не спынiць, не стрымаць.
У бязьмерную даль вы ляцiце,
А за вамi, прад вамi - гады.
Вы за кiм у пагоню сьпяшыце?
Дзе шляхi вашы йдуць i куды?
Мо яны, Беларусь, панясьлiся
За тваiмi дзяцьмi ўздагон,
Што забылi цябе, адраклiся,
Прадалi i аддалi ў палон?
Бiце ў сэрцы iх - бiце мячамi,
Не давайце чужынцамi быць!
Хай пачуюць, як сэрца начамi
Аб радзiмай старонцы балiць...
Мацi родная, Мацi-Краiна!
Ня ўсьцiшыцца гэтакi боль...
Ты прабач, Ты прымi свайго сына,
За Цябе яму ўмерцi дазволь!..
Ўсё лятуць i лятуць тыя конi,
Срэбнай збруяй далёка грымяць...
Старадаўняй Лiтоўскай Пагонi
Не разьбiць, не спынiць, не стрымаць.

[Xарина]

СПАДЧЫНА
(И.Лученок - Я.Купала)
Ад прадзедаў спакон вякоў
Нам засталася спадчына;
Памiж сваiх i чужакоў
Яна нам ласкай матчынай.
Аб ёй мне баюць казкi-сны,
Вясеннiя праталiны
I лесу шэлест верасны,
I ў полi дуб апалены.
Аб ёй мне будзiць успамiн
На лiпе бусел клёкатам
I той стары амшалы тын,
Што лёг ля вёсак покатам.
Аб ёй мне баюць казкi-сны,
Вясеннiя праталiны
I лесу шэлест верасны,
I ў полi дуб апалены.
I тое нуднае ягнят
Бляянне-зоў на пасьбiшчы,
I крык варонiных грамад
На могiлкавым кладбiшчы.
Жыве з ёй дум маiх сям'я
I снiць з ёй сны нязводныя...
Завецца ж спадчына мая
ўсяго старонкай роднаю.

[Антонова]

Вербніца * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * Сонцам радасць свеціццаI няма журбы,
Бо сягоння Вербніца —
Свята ў вярбы.
Стануць сцежкі вузкімі
Раптам нам з табой —
Захлынемся вуснамі
Пад густой вярбой.
Радаснай хвілінаю
He спяшай, пастой.
Вербнаю галінаю
Расквітнеў настрой.
I няхай саперніцы
Зойдуцца журбой:
Стрэнеш свята Вербніцы
З любым пад вярбой.

[Антонова]

Жанчына * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * Жанчына – сасуд бяз дна...Дакладней – Сусвет сусветаў.
Сам Бог у яго віна
наліў, каб натхняць паэтаў.
Заблудзяцца ночы ў днях
у пошуках апахмелкі...
Жанчына – сасуд бяз дна
для тых, хто душою нямелкі.
Камусьці – фрагмент рабра,
узноўлены для Адама...
А мне – акіян святла –
Каханая, Муза, Мама.