***
Нас рабавалі, душылі і забаранялі,
Нас вынішчала свая і прыблудная гнюсь.
Ды з-пад сялянскай страхі мы ізноў паўставалі.
Покуль трымалася вёска — жыла Беларусь.
Покуль спрадвечныя песні над нівай луналі,
Покуль па-нашаму кпілі з дзяўчат хлапчукі,
Мог нарадзіцца над Вязынкай Янка Купала,
Мог напісаць Багдановіч святыя радкі.
Зараз на вёсцы — ні спеваў, ні скокаў, ні мовы.
Дух беларускі туляецца ў хатах пустых.
За сорак год тэлевізар зрабіў паспяхова
Тое, што так і не здолелі школа і штых.
"Роднае слова", — пісала паэтаў нямала.
"Матчына мова", — працягваюць сёння пісаць.
Быццам не бачаць, што мова бабулінай стала.
І барані яе, Божа, прабабчынай стаць...
Нехта мне кіне папрок: "Колькі можна пра мову.
Гэта нямодна. Чытач да такога прывык"...
Быццам бы можа быць модным адчайнае слова,
Вырваны з сэрца ў пустэчу аглухлую крык.