"Родная мова" М. Танк

З лягендау i казак былых пакаленняу,
З калосся цяжкога жытоу и пшанiц,
З сузор’яу i сонечных цеплых праменняу,
З грымучага ззяня бурлiвых крынiц.
З птушынага шчэбету, шуму дубровы,
I з гора, i з радасцi, i з усяго
Таго, что лягло назауседы у аснову
Святынi народа, бяссмерця яго, -
Ты выткана, дзiуная родная мова.
Няма на зямлi таго шчасця i гора,
Якога б ты нам перадаць не магла.
Няма такiх нетрау, глыбокага мора
I гор, праз якiя б ты не правяла
Маня на радзiму, туды, дзе сягоння
Стаiць акрываулены вораг з пятлей
Над спаленай хатай, над родным загонам,
Над будучыней I над песняй маей, -
Над тым, што было i век будзе вольным.
Народ пранясе цябе, родная мова,
Святлом незгасальным у сэрцы сваiм
Праз цемру I горы змаганняу суровых
Калi ж ападзе I развеецца дым
I нiвы васкросшыя закаласяцца, -
I зноу прашумiш ты вясновым дажджом
I зноу зазвiнiш ты у кожнай у хаце,
Цыбмалам дасi iх сарэбраны гром
I вусны расквецiш усмешкай дзiцяцi.