БУДУ ВЯРТАЦЦА

Краса роднай зямлi палка вабiць мяне,
Бо чароўны яе краявiды,
I любоў да Радзiмы павек не мiне,
Таму сэрцам мой край не забыты.

Не жыву трэць стагоддзя на роднай зямлi,
Часам ў госцi я к ёй наязджаю,
Бо далёка шляхi мяне ўбок завялi,
Ды Радзiму пяшчотна кахаю.

Дзе б нi быў у жыццi i на што б не глядзеў,
Вынiк з роднай зямлёй параўнаю,
Ды нiдзе больш натхнення нiколi не меў,
Як на роднай зямлi адчуваю.

У дзяцiнстве прайшлi мае ногi зямлю:
I лясы, i лугi, i балоты.
Любы Сож мой, цябе я бязмежна люблю!
Ты багата мне даў асалоды.

Ад Радзiмы жыву я далёка цяпер,
Ды заўжды яе ў думках трымаю.
Я вярнусь да цябе, дарагая, павер!
Ды магчымасцi зараз не маю.

Зямля родная клiча даўно да сябе,
Хопiць блуднаму сыну бадзяцца,
Iрвусь сэрцам, каб зноў прытулiцца к табе!
Хутка буду, нарэшце, вяртацца.

6.04.1995
Анатолiй Iванавiч Балуценка

Душой стаміўшыся ў жыццёвых цяжкіх бурах, Свой век канчаю я у манастырскіх мурах
пільна летапіс другі ўжо год пішу:
Старанна літары малыя вываджу
І спісваю ўсё ад слова і да слова
3 даўнейшых граматак пра долю Магілёва.
І добрыя яго, і кепскія дзял
Апавядаю тут. Так рупная пчала
Умее ў соты мёд сабраць і з горкіх кветак.
І бачанаму мной — я годны веры сведак.
Хай тые ведаюць, што з'явяцца па нас,
Ўсю праўду пра жыццё у наш і пройшлы час,
Пра войтаў, лаўнікаў, і райцаў і паспольства,
Пра розных каралёў, і бітвы, і пасольсва.
Што тут чынілася у даўнія гады,
Што думалі, чаго жадалі мы тады,
За што змагаліся, як баранілі веру, —
Хай зведаюць усе патомкі праз паперу!
Яно забудзецца, умрэ, з вадой сплыве, —
І вось у спомінах устане, ажыве,
Калі знайдуць маё няхітрае пісаньне,
Пра гэтае жыццё, надзеі, справаванне.
Так мора — ў Гданску я чуваў — прымчыць вадой
Бутэльку к берагу, аблітую смалой,
Ўсю ў дробных ракаўках і ў ціне, Не замала
Яна была ў вадзе і шмат чаго спаткала.
Рыбалкі вылавяць бутэльку, разаб'юць,
I, як трапляецца, быць мо у ёй знайдуць
Ліста. За звычаю марскога гэтак весьці
Нам, утапаючы, шлюць людзі. У моры дзесьці
Загінулі яны, і, можа, соткі год
3 тых часоў працяклі, і згінуў іх народ,
І ўсё змянілася, і ўжо пра іх забылі.
Вы, літары, цяпер нанова ўсё збудзілі!
І людзі зведаюць аб прадзедах сваіх
Аб горы, радасцях і аб прыгодах іх,
Каму маліліся, чаго яны шукалі,
Дзе на глыбокім дне іх крыюць мора хвалі.

ДРУЗЬЯ, ЗЕМЛЯКИ, КТО ЗНАЕТ СЛОВА ГИМНА БЕЛАРУСИ? *МЫ БЕЛАРУСЫ З БРАТНЯЮ РУСЬЮ..... НАПИШИТЕ,ПОЖАЛУЙСТА!

Гимн Белорусской ССР
Являлся государственный гимном в 1955-1991 годах. Затем до 2002 года гимном Республики Беларусь была только музыка без текста, а в 2002 году на музыку этого гимна были положены переработанные стихи.
Слова М. Климковича
Музыка Н. Соколовского
Официальная версия
Мы, беларусы, з братняю Руссю
Разам шукалі к шчасцю дарог.
Ў бітвах за волю, ў бітвах за долю
З ёй здабылі мы сцяг перамог!
Нас аб’яднала Леніна імя,
Партыя к шчасцю вядзе нас ў паход.
Партыі слава! Слава Радзіме!
Слава табе, беларускі народ!
Сілы гартуе люд Беларусі
Ў братнім саюзе, ў мужнай сям’і
Вечна мы будзем, вольныя людзі,
Жыць на шчаслівай, вольнай зямлі!
Нас аб’яднала Леніна імя,
Партыя к шчасцю вядзе нас ў паход.
Партыі слава! Слава Радзіме!
Слава табе, наш свабодны народ!
Дружба народаў – сіла народаў,
К шчасцю працоўных сонечны шлях
Горда ж узвіся ў светлыя высі,
Сцяг камунізму – радасці сцяг!
Нас аб’яднала Леніна імя,
Партыя к шчасцю вядзе нас ў паход.
Партыі слава! Слава Радзіме!
Слава табе, наш савецкі народ!
Неофициальный перевод
Мы, белорусы, с братскою Русью,
Вместе искали к счастью дорог.
В битвах за волю, в битвах за долю,
С ней добыли мы флаг побед.
Нас объединило Ленина имя
Партия к счастью ведёт нас в поход
Партии слава! Слава Родине!
Слава тебе, белорусский народ!
Силы собирает народ Белоруссии
В братском союзе, в мужественной семье
Вечно мы будем, свободные люди
Жить на счастливой, вольной земле
Нас объединило Ленина имя
Партия к счастью ведёт нас в поход
Партии слава! Слава Родине!
Слава тебе, наш свободный народ!
Дружба народов – сила народов,
К счастью трудящихся солнечный путь
Гордо возвысься в светлые выси,
Флаг коммунизма – радости флаг!
Нас объединило Ленина имя
Партия к счастью ведёт нас в поход
Партии слава! Слава Родине!
Слава тебе, наш советский народ!

Дзяржаўны гімн Рэспублікі Беларусь
*
Слова М. Климковича, В. Каризны
Музыка Н. Соколовского
Официальная версия
Мы, беларусы — мірныя людзі,
Сэрцам адданыя роднай зямлі,
Шчыра сябруем, сілы гартуем
Мы ў працавітай, вольнай сям’і.
Слаўся, зямлі нашай светлае імя,
Слаўся, народаў братэрскі саюз!
Наша любімая маці-Радзіма,
Вечна жыві і квітней, Беларусь!
Разам з братамі мужна вякамі
Мы баранілі родны парог,
У бітвах за волю, бітвах за долю
Свой здабывалі сцяг перамог!
Слаўся, зямлі нашай светлае імя,
Слаўся, народаў братэрскі саюз!
Наша любімая маці-Радзіма,
Вечна жыві і квітней, Беларусь!
Дружба народаў — сіла народаў —
Наш запаветны, сонечны шлях.
Горда ж узвіся ў ясныя высі,
Сцяг пераможны — радасці сцяг!
Слаўся, зямлі нашай светлае імя,
Слаўся, народаў братэрскі саюз!
Наша любімая маці-Радзіма,
Вечна жыві і квітней, Беларусь!
Государственный гимн Республики Беларусь
Неофициальный перевод
Мы, белорусы — мирные люди,
Преданные сердцем родной земле.
Искренне дружим, силы закаливаем,
Мы в работящей, вольной семье.
Славься, земли нашей светлое имя,
Славься, народов братский союз!
Наша любимая Родина-мать,
Вечно живи и цвети, Беларусь!
Вместе с братьями мужественно веками
Мы защищали родной порог.
В битвах за волю, битвах за будущие,
Своё добывали знамя побед!
Славься, земли нашей светлое имя,
Славься, народов братский союз!
Наша любимая Родина-мать,
Вечно живи и цвети, Беларусь!
Дружба народов — сила народов —
Наш заветный, солнечный путь.
Гордо возвейся в ясные выси,
Знамя победное — радости флаг.
Славься, земли нашей светлое имя,
Славься, народов братский союз!
Наша любимая Родина-мать,
Вечно живи и цвети, Беларусь!

Мой Родны Кут, Як Ты Мне Мiлы
З паэмы "Новая Зямля"
Якуб Колас
Мой родны кут, як ты мне мiлы!..
Забыць цябе ня маю сiлы!
Ня раз, утомлены дарогай,
Жыццём вясны мае убогай,
К табе я ў думках залятаю
I там душою спачываю...
Вось як цяпер, перада мною
Ўстае куточак той прыгожа,
Крынiчкi вузенькае ложа
I елка ў пары з хваiною,
Абняўшысь цесна над вадою,
Як маладыя ў час каханьня,
Ў апошнi вечар раставаньня.
I бачу лес я каля хаты,
Дзе колiсь весела дзяўчаты
Сьпявалi песьнi дружным хорам,
З работы йдучы позна борам.
Нясьлiся зыкi песень здольных,
Ў лясах раз-пораз адбiвалiсь,
I iм узгоркi адклiкалiсь,
I радасьць бiла ў песьнях вольных.
А хвоi, елкi векавыя
Пад зыкi песень маладыя
Маўчком стаялi ў нейкай думе,
I ў iх цiхусенечкiм шуме
Няслось вячэрнее маленьне
Ўгару, сьвятое аддаленьне.
http://www.youtube.com/watch?v=zqZq4ktUJpU&feature=related

ПагоняПагоня
Толькi ў сэрцы трывожным пачую
За краiну радзiмую жах -
Ўспомню Вострую Браму сьвятую
I ваякаў на грозных канях.
Ў белай пене праносяцца конi,
Рвуцца, мкнуцца i цяжка хрыпяць...
Старадаўняй Лiтоўскай Пагонi
Не разьбiць, не спынiць, не стрымаць.
У бязьмерную даль вы ляцiце,
А за вамi, прад вамi - гады.
Вы за кiм у пагоню сьпяшыце?
Дзе шляхi вашы йдуць i куды?
Мо яны, Беларусь, панясьлiся
За тваiмi дзяцьмi ўздагон,
Што забылi цябе, адраклiся,
Прадалi i аддалi ў палон?
Бiце ў сэрцы iх - бiце мячамi,
Не давайце чужынцамi быць!
Хай пачуюць, як сэрца начамi
Аб радзiмай старонцы балiць...
Мацi родная, Мацi-Краiна!
Ня ўсьцiшыцца гэтакi боль...
Ты прабач, Ты прымi свайго сына,
За Цябе яму ўмерцi дазволь!..
Ўсё лятуць i лятуць тыя конi,
Срэбнай збруяй далёка грымяць...
Старадаўняй Лiтоўскай Пагонi
Не разьбiць, не спынiць, не стрымаць.

СПАДЧЫНА
(И.Лученок - Я.Купала)
Ад прадзедаў спакон вякоў
Нам засталася спадчына;
Памiж сваiх i чужакоў
Яна нам ласкай матчынай.
Аб ёй мне баюць казкi-сны,
Вясеннiя праталiны
I лесу шэлест верасны,
I ў полi дуб апалены.
Аб ёй мне будзiць успамiн
На лiпе бусел клёкатам
I той стары амшалы тын,
Што лёг ля вёсак покатам.
Аб ёй мне баюць казкi-сны,
Вясеннiя праталiны
I лесу шэлест верасны,
I ў полi дуб апалены.
I тое нуднае ягнят
Бляянне-зоў на пасьбiшчы,
I крык варонiных грамад
На могiлкавым кладбiшчы.
Жыве з ёй дум маiх сям'я
I снiць з ёй сны нязводныя...
Завецца ж спадчына мая
ўсяго старонкай роднаю.

Вербніца * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * Сонцам радасць свеціццаI няма журбы,
Бо сягоння Вербніца —
Свята ў вярбы.
Стануць сцежкі вузкімі
Раптам нам з табой —
Захлынемся вуснамі
Пад густой вярбой.
Радаснай хвілінаю
He спяшай, пастой.
Вербнаю галінаю
Расквітнеў настрой.
I няхай саперніцы
Зойдуцца журбой:
Стрэнеш свята Вербніцы
З любым пад вярбой.

Жанчына * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * Жанчына – сасуд бяз дна...Дакладней – Сусвет сусветаў.
Сам Бог у яго віна
наліў, каб натхняць паэтаў.
Заблудзяцца ночы ў днях
у пошуках апахмелкі...
Жанчына – сасуд бяз дна
для тых, хто душою нямелкі.
Камусьці – фрагмент рабра,
узноўлены для Адама...
А мне – акіян святла –
Каханая, Муза, Мама.