КАХАНАЙ БЕЛАРУСІ - ПРЫСВЯЧАЕЦЦА! "БЕЛАЯ РУСЬ". Аўтарская тэма беларускага паэта ...

Вялікае дзякуй за вершы, асабліва апошні. Як прыемна чытаць на роднай, такой прыемнай мове!!!

Спасибо за стихи *-----на *БЕЛАРУСКАЙ МОВЕ !!!!!!!!!! :-)

спасибо большое ,душевно и оригинально

Вельмi добра! Хай живе Радзiма!

Огромное спасибо. Клип великолепен. Очень хорошо, что у нас есть талантливые люди, которые создают такие клипы и пишут замечательны, трогательные душу стихи.

Я живу в Минске и вроде все видела, но клип растрогал до слез. Стихи замечательные. С удовольствием прочитала. Спасибо за клип.

Мой Минск, моя любовь и боль моя
Тебя любить не перестану
Ты - город детства, ты - молодость моя
Я дочкою твоей навек останусь

Огромное спасибо создателю клипа!!!!
Люблю свою родину -Беларусь!!!!

Я выросла в деревне, *где в безумной красоте вся природа, и на мой взгляд мало удачных фото. * А стихи- лучше не выразить!

:-$ :-$ :'( :'(

Адпачынак
* Станислав Тарашкевич
Зноў адпачынак я ў мамы
Кашу траву, ад поту змок
І мамы голас так знаёмы
Заве: "Паесць ідзі сынок"
* * * * * *Я паглядзеў на сіне неба
* * * * * *Не спадзе доўга шчэ раса
* * * * * *Крычу: "Матуля пакашуся
* * * * * *Пакуль не тупіцца каса"
І так ганяю круг за кругам
Пакосы роўныя кладу
І пакуль моцна не стаміўся
Хутчэй паснедаю пайду
* * * * * *У хаце пахне смажанінай
* * * * * *Стаіць патэльня на стале
* * * * * *І Бачу з шафы мая мама
* * * * * *Гарэлкі пляшку дастае
"А як далей" нібы знарок
Мяне пытае ціха мама
Пабудзешь сколька дзён сынок?
Чакае фарбы яшчэ рама
* * * * * *Яшчэ і клетку для каровы
* * * * * *Зламалі з восені вятры
* * * * * *Я ёй адказваю: "Не бойся
* * * * * *Усё зраблю і вось тады"
І мая мама з добрай верай
Не падвядзе яе сынок
Нячутна зачыняе дзьверы
Цяпер няхай і з'есць блінок.

Як тваё здароўя мама дарагая?
* * * * *Станислав Тарашкевич
Як тваё здароўя мама дарагая? *
І прабач што доўга я не слаў паклон *
Думаю што хутка да цябе прыеду * *
Сынок твой нядбайны хоць на пару дзён *
* * * * * * * *Жыццё наша ціха цячэ дзякуй Богу *
* * * * * * * *Часта успамінаю Іўе і цябе *
* * * * * * * *Як тады знянацку грану на падмогу *
* * * * * * * *На рамонт я хаты старэнькай твае *
Новы Год у нас, і выпалі марозы *
Хоць заліў і рэчкі не сталі яшчэ *
Кідаю ў печку дровы із бярозы *
Гляджу на агеньчык, бачу як у сне *
* * * * * * * *Бачу родну вёску бегаў басаногім
* * * * * * * *Бачу тую рэчку дзяцінства праплыло
* * * * * * * *Памятаю гэты бедны край убогі
* * * * * * * *І электралямпу, што прышла ў сяло
Успамінаю нага жыццё ў галечы *
І размах будоўлі вёсак гарадоў *
Як занёс мяне сюды лес чалавечы * *
На далёкі захад пад Палескі кроў *
* * * * * * * *Не вярнуся ў Іўя я ужо ніколі * *
* * * * * * * *Хоць душа і рвецца назад не вярнусь *
* * * * * * * *І не буду кветак сабіраць у полі
* * * * * * * *Дарагое Іўе мая Беларусь
Хоць чяпер кахаю Іўе яшчэ болей *
Сенажаці рэчкі палі і сяло *
Не забуду гэта я ужо ніколі
Штоб са мной на свеці далей не было
* * * * * * * *Перасталі шпарка бегаць мае ногі * *
* * * * * * * *Болей не шукаю лёгкай я дарогі *
* * * * * * * *Шмат у жыцці бачыў ружаў і шыпоў *
* * * * * * * *Ад маіх памылак стыне ў жылах кроў
Сёння хочу ціха крочыць па дарозе *
Не ламацца з дуру як той буралом *
Жыць хачу спакойна, а не па трывозе
Бегаць я не буду болей напралом
* * * * * * * *Жыццё павучыла і скажу рашуча *
* * * * * * * *А пражыў не мала шейсцьдзесят гадкоў *
* * * * * * * *Не шукайце людзі ружы без калючак *
* * * * * * * *І не пакідайце родных берагоў! *
І мяне даруйце за гэтую аткрытасць *
Не шукайце шчасця страціў марна дні * ,
Будзе і багацце будзе вам і сытасць *
У чужой старонцы мы заўжды адны
* * * * * * * *Як тваё здароўя мама дарагая
* * * * * * * *І Прабач што доўга я не слаў паклон * * * * * * *
* * * * * * * *Можа як зімою зноў к табе прыеду *
* * * * * * * *Сынок твой нядбайны хоць на пару дзён *
Вам дапабачэнне родныя прасторы * *
І калі не ведаю зноў сюды прыду *
А цяпер паеду на, далёкі захад
Каб пабачыць мора, чаяк і ваду...

Пра *каханне
Станислав Тарашкевич
Як зоркі ў небе заззялі
І месяц на небе зыйшоў
Стамлённыя людзі ўсе спалі
Пад вокны твае я прыйшоў.
А ты прыкрываючы вусны,
Сказала: "стамілася я!"
Яж думаў прышоў не дарэмна
Кахана сяброўка мая.
Але ты прасіла пяшчотна,
А, я, закаханы даўно,
Пярэчыць табе не меў мочы
І ціха пакіну вакно.
Назаўтра прыйшоў раніцою,
Але ты сказала зноў мне,
- Каровы на луг гнаць парою
Дый *мама мая ўстае.
Прыйшоў у абед на спатканне
А з неба пёк сонца агонь
Чакаў я цябе дзьве гадзіны,
Як быццам прывязаны конь.
А ты працавала ў полі
Вязала ты з мамай снапы.
Мне сэрца шчаміла ад болі
Я думаў, дзе дзелася ты.
Да пазна я дзяжурыў ля хаты,
Пакуль не з'явілася ты,
- Сказала: ад стомы праклятай,
Валюся, прабач, мяне ты.
Калі ты, калі перастанеш
Нягодніца мучыць мяне?
Знайду я другую, памянеш,
Як заўтра не убачу цябе!

Жонка мая злая
Станислав Тарашкевич
Жонка мая злая мяне лае, перыць,
Праўду матку рэжа, як ёй не паверыць!
- Быў ты старшынёю, а патым быў мэрам -
Кажны дзень служыў ты там сваім паперам.
Я дзяцей расціла і кароў трымала
Ты ўсё на рабоце бачыў іх ты мала;
Ты сеў ў машыну а я бяру ровар:
Пру дзяцей у садзік, а па вёсцы говар.
Хоць і старшыня ён, хоць калгас харошы,
Нам лягчэй жыць стала зарабляем грошы -
Аднак сваёй жонцы памагаці трэба
Ато жонка злая перыць яго лая.
Быў бы не гультай ты, не сядзеў ў канторы
Вымыу бы падлогу, навесіў *бы шторы,
Ты рабіць не хочаш, хата табе дача
Я сям'ю цягну ўсю, як калгасна кляча.
То ёй мала грошай, дрэнная машына
То з іншаю бачыла сваімі вачымі
То я задзяржаўся на калгаснай сходцы,
То я засядзеўся з майстрамі ў калодцы.
Кляне мяне жонка, лае мяне перыць
Мне нават няёмка, ўвесь калгас ёй верыць
Я сяжу сумую - сёння жонка злосна,
Вып'ю чуць гарэлкі, а то вельмі млосна.
Выпіў адну чарку - гэта зусім мала
Трэба шчэ дабавиць, каб чуць лепей стала
Выпіў так бутэльку і забыў пра гора
Весела мне добра, па калены мора.
Бяру з хаты грошы, іду да суседа,
Бяром яшчэ літар, п'ём пасля абеда,
За поўнач да хаты п'яны валакуся
- Чаго ты дабілася, мілая Лідуся?!
Прывалокся п'яны, табе не падмога
Са мной не брашыся, слізкая дарога
Ад снядання смачнага радаваўся б роцік -
Да мяне дарога сёння праз жывоцік!

Мне баліць галоўка, сэрца, з грудзей рвецца,
Цяжка мне і дрэнна, а яна смяецца
Я іду на кухню, каб вады напіцца
Дзяржуся за сценку, каб не паваліцца.
Яна страпянулася, кажа: Праўда Стасік!
Скок скарэй на кухню, хваць з паліцы тазік
Я дастаў муку ёй, мы мяшаем цеста -
Так вось сваю жонку стаўлю я на месца!

Какие стихи!!!!! *И *это все про жизнь ! *Супер!! :-) *:-) :-) * Вяселы *верш пра жонку!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ностальгия о Беларуси!!!

Спасибо за клип! Стихи Станислава тоже очень понравились! Хотя думала ,что забыла белорусский! Живу в Сибири давно,вроде бы уже здесь дом! Сибирь тоже красива,но все равно тянет В Беларусь!!(F) (F)

Россия Мать! А ты сестра!
Родная Русь! Родная Русь!
Ты Беларусь! Ты Беларусь!
Хоть видимся не часто, а порой.
Бывает заняты своею мы судьбой.
Не забывай, ты отчий край, не забывай
Почаще в гости к нам сюда ты приезжай!
Бывает так, тоска наводит на нас грусть.
Купи билет, и снова, снова в Беларусь!
В края, где в поле васильки, ты окунись
И вспомни детство дорогое улыбнись!
И пусть нас встретит как всегда
Тот белый лебедь у пруда.
Родная, милая, моя ты сторона.
Мелькают где-то снова города!
Земля большая - ты у нас одна!
Все сниться часто, ты кричишь
Вернись, вернись!
Автор и участник группы -
Ирина Казакова/Латышкевич

СОН
Станислав Тарашкевич
Аднойчы мне прысніўся сон,
Саджаю ў парку кветкі я,
Тут цішыня, у ёй чую звон,
А ў галаве мара мая.
Прыгожым будзе наш Палеск
Калі тут кветкі заквітнеюць
Тут не зямля будзе, а рай,
Дзе людзі Бога разумеюць.
Як дрэвы ціха тут шумяць,
Стаяць высокія нябёсы,
І азараюць усю акругу
Чароўных рэк нашых палосы.
У цэнтры храм белы стаіць,
На сонцы яркім іскрачыся,
Туды маліцца ўсё ідуць,
Ідуць шчасліва, смеючыся.
Варта святая цішыня,
І зразумеў я галавою,
Што з небам мы на ўсе стагоддзі,
Тут лёсам злучаны з табою.
Я зразумеў, што Бог вялікі
Што Ён крыніца - усяго.
Што Ён Уселенную трымае
А мы тварэнне усе Яго.
У кроку ад нябеснай брамы,
Бог праўда Енадкрыт ва усём
Ён нас кахае, усім нам рад,
І ў сэрца мы Яго нясём.
Ты ў сэрцы Бога адкрывай
Другіх страміся навучыць
І ні прасторы, ні гады,
Не змогуць з Богам разлучыць.
Жыццём духоуным будзеш жыць,
Зямныя ўсе свае гады
І ў тваім сэрцы назаўжды,
Сам Бог паселіцца тады.

РЫБАЛКА
Станислав Тарашкевич
Ідзём па хвалях што гуляюць
Ля гарызонта знойдзем стан
Тут рыбакі старыя знаюць
Не падвядуць нас пад абман
Устае сонца гаснуць зоры
І вады шэра глыбіна
Залівам пахне неба чыста
Ой будзер ыбка не адна
Мы па вадзе ходзім нячутка
Крадзёмся ціха больш гадзіны
Вада ў заліве кала мутна
Але мы бачым рыбаў спіны
Усе замерлі, стаім ціха
Нам трэба якар апусціць
Памажы Божане дай ліха
Стаячых рыбаў распудзіць
Вась наша лодка ціха стала
Чуць із вады выходзіць муць
Рыбаў яна не расрпудзіла
Рыбалка будзе не дыхнуць
Мы паціхеньку корм кідаем
А рыбкі ловяць і ядуць
Мы на кручок жыўца чапляем
Дадзім ягоім заглынуць
І вось адзін другі і трэці
Уніз рванулі паплаўкі
Мы не зялёныя недзеткі
А мы старыя рыбакі
Рэзкі рывок вуды рукою
І ёй не дзецца ўжо ні дзе
Можа щчупака можа плотка
Мне накалені ўпадзе.