|
#1
|
|||
|
|||
БЕЛАРУСКIЯ ВЕРШЫ
Гісторыю спраў вялікіх твораць людзі,
якіх у нетрах ўзгадаваў народ. Былі мы ад вякоў, мы ёсць. Мы будзем, на спадчыне дзядоў сваіх - крывіцкі род! * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * */Ларыса Геніюш/ |
#2
|
|||
|
|||
Налева - краты, направа - краты,
Крыху далей - там ідзе дрыгва. Жывеш, здаецца, але не рады, Свабода ёсць, ды яе няма. Крычы ўголас - ніхто не чуе, А скажаш шэптам - запішуць усе. І нехта чорны цябе вартуе, Ля брамы пільна ўдзень пасе. А ты свабодны, ды толькі скуты, Свае праблемы сам вырашай. Свабодны вязень - твае пакуты, І толькі волю сваю шукай. * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * / Вольга Коваль / |
#3
|
||||
|
||||
ЗЯНОН
Аве Марыя У цішы над зямлёй *у эфіры начным Голас чысты гучыць - так пяе хэрувім: "Ave Maria, gracia plena! Ave Maria, gracia plena!" На Радзіме маёй ён, як сонца прамень, Белы цьвет веснавы і крыніцы струмень. Ave Maria, gracia plena! Ave Maria, gracia plena! Беражы-сьцеражы нас у чорнай бядзе, Я далёка-далёка у лясной старане. Ave Maria, gracia plena! Ave Maria, gracia plena! Там, дзе сосны шумяць, там, дзе хмары бягуць, Хай гучыць над зямлёй, над Радзімай маёй: "Ave Maria, gracia plena! Ave Maria, gracia plena!" -------------------------------------------- У пачатку '90-ых гг. Ігар Лучанок напісаў да гэтага верша музыку. Выконвалі "Сябры".
__________________
Мужчина должен говорить женщине всего три слова:"люблю", "куплю", "поедем". |
#4
|
||||
|
||||
Зянон.
* * * * *Краіна. О, багаслаўлёная краіна, Дзе ўсьміхаюцца людзі адзін аднаму, Дзе на роднай мове вучацца дзеці, Дзе шануюць сваіх, Дзе ня чуецца брыдкіх слоў, Дзе паважаюць бліжніх плён, Дзе праца ў радасьці ідзе І чыстае юнацтва, І чыстая вада, І шчасьце вечнае Пад родным небам... О, краіна ў маёй галаве! Як жа НЕПАДОБНАЯ ты На ўсё, што цяпер. * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * 2003г.
__________________
Мужчина должен говорить женщине всего три слова:"люблю", "куплю", "поедем". |
#5
|
|||
|
|||
Маю хату маскалі спалілі,
Нейкім цудам я жывы застаўся, Пэўна, зь неахайнасьці ўпусьцілі: У дрымучым лесе я схаваўся. Але ведаю, што буду я свабодны, Калі зрыну страху ланцугі: Залунаюць па-над Краем Родным Бел- чырвона-белыя сьцягі. А пакуль што ў полі завіруха грае, Празь сьнягі паўзу я ледзь жывы. І на белым сьнезе пакідаю Сьцежачку чырвонае крыві. * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * /Сяржук Злодзей/ |