Стихи и песни на белорусском языке!!!

Чорнай навалай коціцца зверху
Гвалт небывалы,
Раз’ятраны вэрхал:
У кіраўнічых суровых прамовах
Бэсціцца зноў беларуская мова:
Быццам бы наскія словы не здатны
Выказаць талент і розум выдатны.
Новай уладзе не пашанцавала –
Хоць да спадобы ёй бульба і сала,
І самазвалы,
І фермы,
І нівы,
Непераборлівы люд наш цярплівы,
Бор карабельны,
Мёд верасовы, ?
Косткаю ў горле народная мова.
Колькі душылі яе і травілі,
А не складае падбітае крылле,
А ўсё жыве і ніяк не канае –
Песня азёрная,
Казка лясная.
Перажыла наша родная мова,
І Бенкендорфа, і Мураўёва,
Панскія здзекі,
Чэкісцкія чысткі,
Рогат імперскі,
Вырак фашысцкі...
Тых,
Хто з трасянкаю ў галаве,
Перажыве! * *Генадзь Бураўкін. 1995г.

[Виталий Качэтк]

Привет! Полгода назад начал новый свой проект , который назвал: "Новая игра." *Идея витала давно, просто суета и ...где-то лень... вообщем я начал писать музыку... и понеслось. Так как я мастер спорта по шахматам, муз.образование школа, училище, оркестр...правда в далеком прошлом,плюс я человек не бедный ( в плане денег), то отнесся к проекту немножко серьезно.. Не буду долго рассказывать что я прошел и чему научился.. и что ждет впереди... Это где-то зависит и от Вас.. Слушайте мою новую работу на мове... Заходите на мой сайтик... Всем личного счастья,успехов и здоровья. *Сайтик: VKochetkov.pdj.ru * канал на ютубе: VKOCHET песня:http://vkochetkov.promodj.ru/tracks/3036243/Kochetkov_Kap_kap.html

[Виталий Качэтк]

Просто красивая мелодия...просто белорусская деревня...просто лето...

понравилось

Анатолій Балуценка

СТАЦЬ БЕЛАРУСАМI

Што натхненне дае, спадзяванне?
Добра ўсё зразумела без слоў:
Да жаданай жанчыны каханне
I да роднай зямелькi любоў.

Калi сэрца яшчэ не астыла,
I жанчыну ёсць здольнасць кахаць –
Гэта вельмi вялiкае дзiва,
Трэба пiльна яго зберагаць.

Ды ўсялякае можа здарыцца,
I каханне растане, як снег,
Ў другi раз шанцы ёсць ажанiцца,
Так здараецца – гэта не грэх.

Але iншая справа – Радзiма,
Як яе перастанеш любiць,
Уявiць такi грэх немагчыма,
Ў такiм выпадку лепей не жыць.

Бо зямелька цябе гадавала,
Калыхала, як мацi, цябе,
З ёй шляхетна паводзiцца мала,
Ўсё, што вiнен, аддай для яе.

Трэба помнiць, што мы – беларусы,
Што Рдзiма у нас – Беларусь,
I не трэба нам кепскай спакусы
На суседку вялiкую – Русь.

Бо вялiкаю Русь таму стала,
I дзяржаву змагла збудаваць,
Што ганебна i жорстка пачала
Ўсе народы сабе пакараць.

Слава Богу, набылi мы волю,
Гаспадарыць каб самi маглi,
Сваю долю, няшчасную долю
Ў свае рукi, нарэшце, ўзялi.

Каб яе утрымаць, трэба, мабыць,
Назаўжды пра Расiю забыць.
Беларускасць чаму нас не вабiць?
Нам патрэбна яе аднавiць.

Каранi ўсе каб нашы не ссохлi,
Трэба мовай сваёй рзмаўляць,
I знявечанай годнасцi кроплi
У струмень паступова збiраць,

Каб збiралась стременьчыкаў многа,
I ракой паўнаводнай цяклi.
Да свабоды адна ёсць дарога:
Трэба, годнасць каб мы набылi,

Палка каб палюбiлi Айчыну,
Не давалi сябе абражаць,
Каб сусед нас зусiм не паглынуў,
Трэба нам беларусамi стаць.

24.12.1992

НЕЗАЛЕЖНАСЦЬ
Анатолій Балуценка

Якое шчасце незалежным быць заўсёды:
Ў рабоце, у каханнi, у сям'i!
Залежнасць толькi прынясе ў жыццё нягоды,
А хочацца, яны каб не прыйшлi.

Калi знiкае незалежнасць паступова,
Ёсць згода з чужой воляю заўжды,
То стане любаю тады чужая мова,
Прыгоннiцтва прыходзiць на гады.

Калi спiну згiнаць i падаць на каленi,
Ды прынцыпы свае не баранiць,
Свабоды з кожным годам будзе меней,
I незалежнасць прыйдзецца згубiць.

Як людзi лiчаць, што мець волю не патрэбна,
Жыццё страчае лепшую з асноў,
Сваю свабоду адкiдаць калi ганебна,
Не атрымаем панскую любоў.

Бо даражэй усiх даброт – пачуцце волi,
Як воля ёсць цi час прыйшоў здабыць,
Не след нікому аддаваць яе нiколi,
Каб потым ўсё жыццё рабом не быць.

Вялiкi цуд – свабоды шчасце для народа,
I Бог, нарэшце, шчасце нам паслаў.
Вялiкай вельмi i жахлiвай будзе шкода,
Калi б свабоду мой народ праспаў.


16.04.1995

МЫ ТАКIЯ
Анатолій Балуценка

Унiкнуць явы хочацца заўжды,
Прыемней толькi быць ў ружовай мроi,
Няма там нi маркоты, нi бяды,
Не адчуваеш там сябе iзгоем.

Але ў жыццi, куды не зробiш крок,
Нiдзе дабра i радасцi не будзе,
Прыйдзецца атрымаць ганьбы урок,
Бо чорствыя, глухiя сэрцам людзi.

Таму к нам рэвалюцыя прыйшла,
Таму мы кветку нацыi згубiлi,
Няма дабра, i толькi мора зла
Адзiн другому цэлы час чынiлi.

Жыццё таму паганае у нас,
Мо стане лепей, ды зусiм нязначна,
Бо не дае надзеi нават час,
Падстаў зусiм для лепшага не бачна.

Пад корань высякалi розум свой,
Знiшчалi свае рукi залатыя,
К нам дабрабыт не прыйдзе i спакой,
Нiхто не вiнаваты: мы такiя.

5.12.1996

ЁСЦЬ ЗМАГАРЫ
Анатолій Балуценка

Мы рабству аддаем прыярытэт,
Нам незалежнасць – як чужое слова,
I не патрэбны суверэнiтэт,
I родная амаль не трэба мова.

Па волi не выказваем журбы,
У продкаў была iншая дарога,
Амаль усе нашчадкi – як рабы,
Ёсць змагары, ды iх не вельмi многа.

Жывем у рабстве ўжо працяглы час,
Ды здатны лёс народу ўраз змянiцца,
Калiсьцi воля прыйдзе i да нас,
Але пакуль што толькi часам снiцца.

Ды калi ёсць за волю змагары,
Iснуе i галоўная умова,
Каб дачакацца радаснай пары,
Бо воля трэба нам абавязкова.

28.03.1997

ВЕДАЦЬ ГЕРОЯЎ
Анатолій Балуценка

Ўжо болей за дзвесце абрыдлых гадоў
Жывем у складаных умовах,
К героям чужым прышчапляем любоў,
Цi даўнiх шануем, цi новых.

Народ мой не гнуўся i быў ў барацьбе,
Быў вольны ад рускага брата,
Чужых мы герояў знаходзiм сабе,
I вельмi знайшлi iх багата.

Па вулiцах трэба прайсцi гарадоў,
Сляды бачны рабскай спакусы:
Ульянава, Неўскага, Ленiна зноў.
Пытаеш, цi мы беларусы?

Героi народу! Не ведаем iх,
А ведаем, то надта мала.
Нам ведаць патрэбна герояў сваiх,
Каб годнасць у сэрцах гучала.

7.10.1997

ВАРОНЫ I АРЛЫ
Анатолій Балуценка

Не забаронiш каркаць варанню,
Ды, як аб нечым каркаюць упарта,
Няма нiколi дыму без агню,
Прыслухацца да голасу iх варта.

А кажуць, што нахабныя арлы,
Што робяць ўсё яны не па закону,
Дастатак што ў варон цяпер малы.
Няўжо i застанецца так да скону?

Цяпер арлы, але ж з варон яны,
Вароны iх арламi выбiралi,
Накiнулi спачатку кайданы,
А потым каркаць аб бядзе пачалi.

Хоць каркай або не: бяда прыйшла,
Уголас каркаць зараз ўжо баяцца,
Каб добрым мець галоўнага арла,
На выбарах за розум трэба брацца.

6.09.1998

СТАНЕ РОДНАЮ?
Анатолій Балуценка

Радзiма, мiлая мая!
Што праз гады з табою будзе?
Хоць беларуская зямля,
Ды рускiмi зрабiлiсь людзi.

Чужую мову набылi,
I незалежнасцi не трэба,
Не трэба нам сваёй зямлi,
Лясоў, палёў, блакiту неба.

Упарта коцiмся назад,
Звiнець жадаем кайданамi,
Каб кiраваў старэйшы брат,
А мы заўжды былi рабамi.

На сэрцы горыч i журба,
Чамусьцi шчасце крочыць мiма,
За волю трэба барацьба,
Каб стала роднаю Радзiма.

16.12.1998

ЛЮДСКАЯ ГОДНАСЦЬ
Анатолій Балуценка

Радзiма! Як здарылася з табой,
Што дзецi адцуралiся ад маткi?
Вялi за волю продкi цяжкi бой,
Ды славы iх нявартыя нашчадкi.

Нацыянальнай годнасцi няма,
Сваю культуру мы не паважаем,
Бо рускi вiрус горай, чым чума,
Нас нiшчыць. Быць народам не жадаем.

Бо мовы мы саромiмся сваёй,
Вялiкай, некранутай i магутнай,
У сэрцах, як на могiлках, спакой,
Радзiмы мову лiчым вельмi бруднай.

Радзiму любiм, але мала нас,
А большасць ёй зрабiць гатовы шкоду,
Без годнасцi людской праз нейкi час
Не будзе нi Радзiмы, нi народу.

28.01.1999

МАЛАЯ РАДЗIМА
Анатолій Балуценка

Дзе ёсць яшчэ кавалачак Зямлi,
Што лепш душы, чым узбярэжжа Крыма?
Куды б шляхi жыцця не прывялi,
Малая ўспамiнаецца Радзiма.

Прыемна легчы ў лузе на траву,
I назiраць блакiт i бездань неба,
Ўспамiнамi маленства я жыву,
Яны мне для натхнення надта трэба.

Я ад Радзiмы быў ўдалечынi,
Яна мне засталася дарагою,
Лiчыў гады, i месяцы, i днi,
Калi павек зноў буду толькi з ёю.

Радзiма, нiбы мацi, у людзей,
Яна адна, другой нiдзе не будзе,
Яе згадаеш ў шэразе падзей –
Натхненне шчодра напаўняе грудзi.

1.03.1998

ЗАЛАТОЕ ПРАВIЛА
Як свет стварыўся, з самага пачатку,
З далёкiх, незапамятных часоў,
Заўжды шукалi людзi праўду-матку,
Каб iснаваць ёй, не знайшлось умоў.
Яе заўжды, як папялушку, гналi,
Шмат гора учынялi ёй i зла,
За праўду праўдзе шану не складалi,
Бо крыўда гаспадыняю была.
Гартае хутка час тысячагоддзi,
Ды не змяняе i на кроплю стан,
Бо лiхалеццю не накажаш: «Годзе!»
I за падманам доўжыцца падман.
Ды многiя разбiць жадалi муры,
Рабiлi шмат безвынiковых спроб,
Iмчалiся гiсторыi вiхуры,
I змагары зноў разбiвалi лоб.
Без вады праўда чыстая, як неба,
Але для многiх – страшная ганьба,
Чаго няма, таго шукаць не трэба,
Заўжды пустая з мурам барацьба.
Хто правiла не ведаў залатое,
Шукаў бясконца праўду зноў i зноў,
Чаго няма, шукаць не трэба тое,
Там толькi праўда, дзе ёсць больш правоў.

НАТХНЕННЕ АД КРАСЫ

I мы былi калiсьцi маладымi,
I моцна ў жылах бушавала кроў,
Хоць час мiнуў, не сталi мы другiмi:
Нас клiча па-ранейшаму любоў.

Хай час iдзе, i памянялась цела,
Калi душа засталась маладой,
Як i раней, кахаць жадае смела,
Агiдны для душы пакуль спакой.

Iдуць красунi, не даюць спакою,
I сэрца б'ецца ад красы хутчэй,
Калi глядзець на прыгажосць вясною,
Не адарваць ад вабных форм вачэй.

То пагляджу налева, то направа,
Душа пяшчотай поўнiцца да дна,
Краса вакол – на свеце жыць цiкава,
Бо у жыцця вышэйшая цана.

Бягуць гады няспынна i нябачна,
Нiбы збягае ў рэчцы плынь вады,
Заўсёды адчуванне лепей значна,
Калi душой бясконца малады.

Няхай гады iмчацца, нiбы конi,
Цудоўнае жыццё ва ўсе часы,
Хаця даўно сiвымi сталi скронi,
Ды здатны мець натхненне ад красы!

13.10.1994

НЕПРЫГОЖАЯ

Цi вiнаватая, што непрыгожая?
Але магу i я прыгожай стаць!
Здарылась дзiва каб, хто дапаможа мне?
Мяне хто можа шчыра пакахаць?

Не выгляд буду хай я непрыгожая,
Ды прыгажосць не будзе доўга грэць!
Затое я душой заўжды харошая,
Прыгожую душу патрэбна мець!

Каханне ўраз прыйшло, i я змянiлася
I не магу цяпер сябе пазнаць!
Бо змена к лепшаму са мной здарылася:
Цудоўна быць каханай i кахаць!

Каханне добрае, заўжды чароўнае,
I здатна дзiўны цуд з людзьмi тварыць,
Каб шчасце мець ў жыццi, яно галоўнае.
З каханнем непрыгожым люба жыць!

Хоць непрыгожая, але шчаслiвая,
За прыгажосць нiхто не дасць граша,
Калi прыгожая, але сварлiвая,
Ў прыгожым целе брыдкая душа.

Ды прыгажосць, як цуд, не ўсiх знаходзiла,
I не наесцiся з яе блiноў,
Непрыгажосць мая зусiм не шкодзiла.
Краса душы – на ўсё жыццё любоў!

20.03.1995

ДУМКI
Анатолій Балуценка
Чаму раблю так, з чым нязгодны
I не раблю, як захачу?
Ды ў думках, як арол, свабодны,
Па свеце з iмi я лячу.

Хачу, свой кантынент пакiну
Цi прэзiдэнтам магу стаць,
А пажадаю i дзяўчыну
Любую буду абдымаць.

Мы ў кайданах не час ад часу,
Бясконца, з ног да галавы,
А ў думках вольны я адразу
I безтурботны, як малы.

Мець думкi – важнае уменне,
Нiчым хаду iх не ўтрымаць,
Спаткае радасць i натхненне,
Сабе ўсё можна пажадаць.

Ды думкi розныя быаюць:
Натхненне сэрцу надаюць,
Тугу i смутак наганяюць
Цi, як цяжар, душу гнятуць.

Плывуць, як караблi па моры,
Бо думкi – хобi у мяне,
Таму i ў радасцi, i ў горы
Прыемней з iмi жыць ўдвайне.

18.12.1992

***
Нас рабавалі, душылі і забаранялі,
Нас вынішчала свая і прыблудная гнюсь.
Ды з-пад сялянскай страхі мы ізноў паўставалі.
Покуль трымалася вёска — жыла Беларусь.
Покуль спрадвечныя песні над нівай луналі,
Покуль па-нашаму кпілі з дзяўчат хлапчукі,
Мог нарадзіцца над Вязынкай Янка Купала,
Мог напісаць Багдановіч святыя радкі.
Зараз на вёсцы — ні спеваў, ні скокаў, ні мовы.
Дух беларускі туляецца ў хатах пустых.
За сорак год тэлевізар зрабіў паспяхова
Тое, што так і не здолелі школа і штых.
"Роднае слова", — пісала паэтаў нямала.
"Матчына мова", — працягваюць сёння пісаць.
Быццам не бачаць, што мова бабулінай стала.
І барані яе, Божа, прабабчынай стаць...
Нехта мне кіне папрок: "Колькі можна пра мову.
Гэта нямодна. Чытач да такога прывык"...
Быццам бы можа быць модным адчайнае слова,
Вырваны з сэрца ў пустэчу аглухлую крык.

[Виталий Качэтк]

[Виталий Качэтк]

Премьера песни Кап-кап.