Маю хату маскалі спалілі,
Нейкім цудам я жывы застаўся,
Пэўна, зь неахайнасьці ўпусьцілі:
У дрымучым лесе я схаваўся.
Але ведаю, што буду я свабодны,
Калі зрыну страху ланцугі:
Залунаюць па-над Краем Родным
Бел- чырвона-белыя сьцягі.
А пакуль што ў полі завіруха грае,
Празь сьнягі паўзу я ледзь жывы.
І на белым сьнезе пакідаю
Сьцежачку чырвонае крыві.



* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * /Сяржук Злодзей/