АБРОЦЬ

Чаму так балюча народу?
Цi лепшае можна чакаць?
Чамусьцi сабе год ад году
Павiнны ва ўсiм адмаўляць?

Саюз непарушны распаўся,
Народы жадалi дабра,
Хоць кепска аб нас турбаваўся,
Ды горшая крочыць пара.

Народ быць рабом пагадзiўся,
Дазволiў ў аброцi трымаць,
Хаця Саюз ўраз развалiўся,
Аброць не змаглi з сябе зняць.

Народ меў цудоўную мару,
Ды што далей трэба чакаць,
Калi не хапае тавару,
Няма людзям дзе працаваць?

Чаму жывем стала ў гаркоце,
Хто здатны дакладна сказаць?
Чаму наш народ у аброцi
Бясконца ўдаецца трымаць?

I цуглi яшчэ заклiзаюць,
Спаткае час цяжкiх нягод,
Бо манны нябеснай чакаюць,
Такi памяркоўны народ.

6.11.1992
Анатолiй Iванавiч Балуценка